Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 35



[pagina 973]
Hans van de Waarsenburg Zeegedichten Ansicht 1. Je hand weerspiegelt de kaart deze schaduw van je reizen: Met de haven verdwijnt het land, voor de wind uit het schuim daarna het boegbeeld onhoorbaar de branding

[pagina 974]
2. De horizon lijkt een thuis een hallucinatie voor schepelingen en wat verborgen bleef: Het glas dat je omstootte de inkt die uitliep, de woorden die werden gewist.

[pagina 975]
Ringen en fluweel Je bent niet meer de stem die je hoort of vastzet in touw Je schrijft je verhaal niet meer Je loopt weg uit het licht van een bos Zonder schaduw sta je een droom te zijn met tranen in de ogen roest een spiegel je gezicht Je loopt dingen na, houten geruis van Ringen en fluweel, wat er nog schuilt ruikt naar zee en bindt het woord zich als water het papier Iedere golfslag is een rimpel van leven waar de wind zich naar richt, zo fröbelt de dood landwaarts.

[pagina 976]
De stem De stem te stillen de mond te ronden tot een steen Geen kent er de weg Een schaduw in het zand, de zon er omheen.

[pagina 977]
Veer Het licht zwijgt zo is het licht Ik schud het hoofd schud het licht Ik snijd het oog en keer een halve horizon, tranen slechten het water Veer, zet mij over roep mij weer.