Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 35

[p. 92]

Willem M. Roggeman
Twee gedichten

Uiteindelijke uitgang

Haar lip trilt als het licht
uit een andere hoek valt
en weer opstaat, komt en gaat,
telkens weer heen en weer
wordt getrokken als slib van de tijd
dat zich samentrekt als een onweer
boven een landschap van woorden
die met een groot geruis
een bovenmenselijke boodschap
naar de menselijke einder stuwen.
Hier eindigt tederheid in de maag
en van een ik is er geen sprake
want de stilte gaat volmaakt
anders, dus geruisloos te werk en
daar trekt zich een muur vol raderen
voor het oog ratelend op.
Ik maak een deur aarzelend open
stap er voorzichtig doorheen en sta
weer midden in het niets.

[p. 93]

Waar het op aan komt

Waar het op aan komt
is datgene wat je verzwijgt
als alles al gezegd is,
is dat wat van je overblijft
als je er nog altijd bent.

Zoals ook ik er niet meer ben
wanneer je niets meer tot me zegt,
of wanneer je mijn naam niet meer noemt.
Zoals ik zwijg in wat ik herken,
zo is het.

De stilte van je woorden.
De klanken van je zwijgen.
Daar gaat het om.
Om niets anders.
Geloof mij. Op mijn woord.