Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 34

[p. 94]

Paul Snoek
Zes gedichten uit ‘Schildersverdriet’

gedicht voor je verjaardag
voor Gust Gils

Met een hart van kalfsleer
en met twee nieuwe bokshandschoenen
in de lobben van je longen
kan je ademen dat het kraakt.

En lachen dat het kaf uit je keel vliegt
en roepen en tieren
of bliksemsnel zingen
tot de schedel van je vijand openbarst

en zijn hersenen als klompjes merg
dobberen in de borden kippensoep
waaruit je vrienden lekker lepelen
op je verjaardagsdineetje.

Want op elk feestje is er steeds een gast
die per se de sfeer moet verpesten.

[p. 95]

als je in een boom woont

Als je in een boom woont moet je bidden
en hopen dat een hevig onweer losbarst
dat als een gek tekeer gaat in je takken
tot je neerploft in het zomerharde gras.

Als je rijp bent doet vallen weinig of geen pijn.

Alleen het wachten kan wat langer duren,
het zoet en onbeweeglijk blijven liggen
tot een wesp zich een smakelijk gat vreet
in het vlees van je peervormige hart.

Wie rijp is moet ook de gevolgen durven dragen.

[p. 96]

een man met een regenboog

Het was een zomer uit de zeventiende eeuw.
Geen zweefvliegtuig, geen wolkje aan de hemel.
Alleen maar blauwe oneindigheid, doorzichtig
als van water gemaakt en ongetwijfeld giftig.

De weiden waren wit en zuchtig heet,
als zochten zij naar lucht onder zwetende sneeuw,
want achter een hijgende heuvel bewogen de longen
van een reus met een reusachtig hart.

Zijn graf was even groot als het landschap.
Zijn adem was gewichtloos en steeg hemelwaarts.
Zijn liefde overspande zijn leven als een regenboog
en zijn geluk was zo onmetelijk, dat hij er in verdween.

Eenzaam op een dun riviertje zeewaarts drijvend,
als een vondeling in het mandje van Mozes.

[p. 97]

het land van de glimlach

Het is tijd om hier te blijven
en lang te drinken in mijn witte stad.
Om een poosje te praten in de schaduw,
waar groen gras groeit in de schoenen.

Om met mij in het verre water te werken
aan de ademhaling van de zee
en na de voltooiing te verdampen
op een heet tapijt van keien.

Het is de tijd om tijd te maken,
zolang er nog wat zuurstof zit
in de waterdichte schatkist van de dichter.
Zolang nog zand tussen de tanden knistert.

Zolang er tijd is om te zoeken in het maanlicht
naar de boodschap in de aangespoelde fles
vol zachte melk voor de gelukkige vinder,
vol dauw en langgelachen tranen.

[p. 98]

hangende tuin

Frambozen zijn net even roze
als de lelletjes van je oren
en net zo vleeskleurig.

Er staan ook van die fijne haartjes op,
bijna onzichtbaar voor het oog
maar niet voor de lippen.

Frambozen proef je voorzichtig
met het ogen van je tong,
maar van je lelletjes eet ik zachtjes
met ingetoomde tanden.

De broze bessen pluk ik in de late zomer
zorgvuldig tussen duim en twee vingers,
maar de jouwe pluk ik met mijn lippen
het hele jaar door.

[p. 99]

gedicht voor een vriend
voor Hugo Brutin

Ik zag het deze zomer op een terrasje.
Je had geen trek meer in je pils noch in de zon.
Het was al najaar in je hart,
het regende in jou
en naar de mooie meiden keek je omlaag
als naar vallende bladeren.

Je hebt het niet verteld
maar ik kon het vermoeden,
dat het met de liefde scheef zat
en dat je jonge bruid
haar door sneeuw bezwaarde sluier
naar de bezwete melkweg sleepte
van een ander bed.

Je smolt van heet verdriet
zoals zacht ijs op een gloeiende rooster.
Van de droeve maandag, die het was,
wou ik nog een stukje zondag maken
en bij wijze van vriendschap
onzichtbaar huilen in je plaats.

Dat deed ik hoor, voor jou en voor mezelf.
Later in de herfst en in jouw regen.
Dan ziet niemand het verschil
tussen een regendruppel en een traan.
Zoals men nooit kon zien in een aquarium
hoe de beste vissen schreien
in hun door mensen aangerichte eenzaamheid.