Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 32

[p. 99]

Claude van de Berge
Drie gedichten

□

We spreken over landschappen
waardoor we zullen gaan.
We spreken over het gezicht
dat we zullen bezitten.
We zien onszelf als iemand
die we vonden in een kaal,
stil huis, als aan de randen
van de werkelijkheid,
wachtend om te verdwijnen.

We spreken over wie we zullen vinden,
zoals iemand ons vond. We zien,
als we zwijgen, onszelf weggaan.
We kennen niet het landschap
waardoor we zullen gaan,
maar we herkennen de sterren
en onze gestalten en we weten
dat ze zijn wat wij waren.

We zoeken, om iemand te zeggen:
ik heb je gezocht.
De nacht is reeds lang in ons gestroomd.
Als we onze ogen sluiten, zien we
dat niets anders is begonnen,
als een oever in nachtelijke leegte,
als zand in een hand,
verlangend naar woestijnen.
We zeggen: ga door mij,
werp je schaduw over mijn grenzen.

[p. 100]

 

□

 

 

 

Je weet niet waar je weerspiegeling achterblijft,

 

in welke ruimte, in welke wereld, op welke grashalmen.

 

Je weet niet tot waar je stem doordringt,

 

in welke kamer, in welke droom.

 

 

 

Je hebt het zand aangeraakt in het licht van de sterren.

 

Je hebt je eigen gezicht getekend.

 

Je hebt iemand gezegd: ik ben het.

 

 

 

Wat moet je geweest zijn om bestaan te hebben.

 

Je weet wat in je koud en wit is. Je weet dat het sneeuw is.

 

Je weet wat grijs en ijl in je is. Je weet wat in je ruist.

 

Je weet dat het water is, maar wat wit is, is eindelozer

 

dan al het andere. Maar wat in je ruist, is eindelozer.

 

 

 

Wat moet je geweest zijn om bestaan te hebben.

 

Ben je het een ogenblik. Ben je het altijd.

 

Ben je het steeds opnieuw als zich steeds vormende golven,

 

als maanlicht op een meer.

 

 

 

Je bent iets niet geweest.

 

Je hebt niet bestaan omdat je iets

 

een ogenblik lang niet bent geweest.

 

 

 

De stenen slapen in de nachtelijke landschappen.

 

Je weet reeds lang hoe stenen slapen.

 

De woorden zijn leeg als maanlandschappen.

 

Je bent iets niet geweest,

 

als zand dat van de bodem van een rivier opstijgt als je bij de oever

 

zit en met je handen door het water glijdt.

[p. 101]

 

□

 

 

 

We zullen niet de dingen in ons vinden.

 

Zelfs de stenen hebben reeds lang

 

een andere vorm en weten niet wat ze zijn geweest.

 

We zijn niet hierheen gekomen.

 

We zijn hier slechts.

 

 

 

We weten dat de dingen op steeds andere vormen wachten.

 

We weten dat de dingen wachten op hun laatste vorm.

 

Ook wij wachten op een laatste vorm.

 

We zijn nooit hierheen gekomen.

 

 

 

We weten dat we nooit verlangden hier te zijn.

 

We dromen hoe het zand opwaait,

 

want zand is de droom van de dingen,

 

want zand is de laatste vorm van de dingen.

 

We kwamen niet hierheen.

 

We zijn hier slechts omdat we niet kunnen weggaan.