Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 31

[p. 314]

De omgeving

Mei. Overal ruikt het naar gevulde tuinen. De huizen staan recht in hun rijen. Dirk loopt in slenterpas over de stoep met zijn hond Kees aan de lijn. In vensters weerspiegelt de middagzon. Via het glas worden ogen verblind. Alle bomen ruiken lekker. Dirk snuift driftig de geur op. Vanmiddag gaat het gebeuren. Er wordt flink in de pap geroerd. De onderste laag zal zich vermengen met het dunne vocht bovenop. ‘De huizen stonden netjes in hun rijen’, zegt Dirk. ‘Ik kwam langs en het was niet meer zo’. Ze komen bij een grasveldje. Jongetjes zijn er aan het voetballen. Honden lopen snuffelend rond. Kees trekt driftig aan de riem. Op de daken zitten duiven en alle auto's staan stil.

Zoals meestal ligt het kerkhof er verlaten bij. Dirk denkt aan de gedichten die hij zou kunnen gaan schrijven. Alle zerken zijn er nog. Een onzichtbare hand grijpt de doden bij hun lurven, neemt ze mee naar iets wat boven de lentes staat. Iets, wat alleen god en de dichters weten. Het is drie uur. Als het nu goede vrijdag was zou het vast gaan onweren, denkt Dirk. Kees begint te blaffen. Aan de overkant loopt een meisje met een poedeltje. Het hondje trekt als een bezetene, hijgende keffen uitstotend. Dirk staat stil. Een krans van lichtstralen omgeeft het meisjeshoofd. Ze wordt beschenen door haar eigen licht. Gierend komt een vliegtuig over. Dirk sluit zijn ogen en ze is verdwenen. Hij loopt met stijve benen door. Hij komt aan de andere kant van een blok huizen. Door vensters kijkend ziet hij straten, zonovergoten.

Intussen is het meisje, dat Ria heet, in de hemel aangekomen. Ze neemt plaats in een stoel en gespt haar veiligheidsgordel vast. Ze kijkt omlaag en ziet Dirk, die op een oppervlak van twee vierkante centimeter rondjes draait. Aan zijn hand een touwtje met een mier eraan. Geschokt besluit Ria Dirk te helpen. Ze gespt zich los, doet het raam open en springt naar beneden.

Dirk komt zijn kamer binnen. Het ruikt muf naar karton rond het bed, dat midden in de kleine ruimte staat.

[p. 315]

Onzichtbaar zit Ria in een hoekje voor zich uit te kijken. Hij verlaat de kamer met in zijn kielzog het meisje. Zij aait Kees, die haar hand voor een vlieg aanziet en ernaar bijt. Het huizenblok is kleiner geworden, omgeven met watten. Op het graspolletje zijn dikkopjes aan het ravotten met een muizekeutel. De zon, niet groter dan een stuiter, schijnt priemend op de hersentjes van Dirk. Hij ijlt. Hij heeft een zonnesteek, dat moet wel. Suf droomt hij van het poedelmeisje. Zij zou achter hem kunnen lopen. Samen zouden ze alles kunnen veranderen. De daken zouden van de huizen verdwijnen, de muren ook. Op steigers zou iedereen leven, je zou alles kunnen zien. Niemand had nog geheimen. Daarna zouden de mensen gepeld worden, tot alle dingen duidelijk waren. Dan zouden ze na een jaar of zeventig worden begraven. Voor ieder van hen zou Dirk een gedicht maken.

Al schrijvend kijkt hij uit het raam. Hij ziet sterretjes. Zijn ogen lijken matglas. Hij moet pissen. Onderweg naar de wc wordt hij eindelijk wakker. Een vreemde droom heeft hij gehad, suffend boven zijn notitieblok. In de gang springt Kees tegen hem op. Dirk doet hem de riem om. Hij opent de voordeur. Lauwe lucht dampt hem tegemoet.

Het veldje is leeg. In het midden staat een trap, wit en zacht, leidend naar heel hoog, naar het onzichtbare. Wie weet naar Ria Poedel.

Dirk loopt naar de trap, zijn tegenstribbelende hond met zich meetrekkend. Hij loopt één, twee, drie treden op en gaat zitten. ‘Het heeft geen zin’, zegt hij. ‘Deze trap heb ik zelf gemaakt, dus leidt het nergens naar’. Hij laat zijn gezicht op zijn armen vallen en begint in gedachten te schrijven.

Rillend ontwaakt hij. Hij zit in het gras, alles is donker. Piepend likt Kees zijn hand. Dirk staat op. Nergens zijn nog huizen. Alleen vensters met kamers erachter, gevuld met zittende mensen.

Bij fel bureaulicht ziet hij zichzelf zitten, gebogen, druk bezig met de pen in de hand. Tranen verlaten zijn ogen. Wat is hij toch altijd bezig. Huilend loopt hij verder.

Rob BARTELS