Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 30

[p. 469]

Walter Haesaert:
Drie gedichten

Toen ik uw vingers

Toen ik uw vingers als wat ebbend licht
over mijn lichaam voelde, het radeloos
monster van een regenboog zag sterven
- enig was de stilte -
dreef op het water van uw stem
een kring die ik geschetst had
met mijn warmste adem.

Kwam dan een vreselijke nachtvorst
en de kring werd koud en cirkel.

Is dit het einde,
is dit het begin?

[p. 470]

Ik woon temidden van een boom

Wanneer de weegbree breder wordt,
het stof der landerijen vloeibaar of bijna,
adem dan mee met mij de trage,
niets ontziende vreugde van een zomer.

Nergens staat geschreven dat ik mijn handen
in verdriet zal achterlaten, en van de vrees
eerst nog het werkwoord zoeken moet.
Ik woon temidden van een boom en breng de takken

nader. Misschien vind je een nest, een onbetreden
nest vol jonge vogels, waar het dons tot
aan je enkels reikt. Daar, in de warmte
van het najaar overnacht je zacht. Maar,

weet dat verdriet en liefde uit hetzelfde
bed te pletter vallen, in de etter van de dood.

[p. 471]

Mijn droevig huis

Mijn droevig huis, waar elk gesprek net
op de reling van een fladderend geluid
ten dode is opgeschreven, kraakt in zijn diepste voegen.
De stilte die er woont, schrikt op, trekt
eerst een uniform aan van lawaai
en zinkt weer weg tussen de wimpers
van gedroogde korenaren, of in de sloot
tussen twee zachte zetels.

Onder het mom van liefde
molmt de kemphaan langzaam weg
en tuimelt Zij - de glanzend witte
dame - uit de zoldering van kurkdroog hout.

Liplezend wordt de pijn van nu beschreven,
ieder moment van toen weer opgepoetst
en aangedikt. Onder haar mantel echter
faalt de vreugde: in haar blikken is de blik-
sem zoek, de klaarte al neergelaten.

Ten langen laatste haal ik alle draden binnen
en in mijn droevig huis maak ik er ledepoppen van.