Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 30

[p. 462]

Willem M. Roggeman:
Twee gedichten

Gedicht om op een wolk te schrijven

Tussen hete sneeuw en smeltende stenen,
tussen brandend ijs en wazige wolken
leidt hij een buitenaards bestaan.
Hangend aan het valscherm van zijn woorden
daalt hij in de valkuil van de tijd.

Hij loopt te zingen tussen de vreemde planten
van een onbekende planeet.
En wanneer het licht zich eindelijk in beweging zet
loopt hij vol met ongekende gevoelens.

Al lang geleden is hij begonnen
met het uitwissen van onze herinneringen.

Een denkend mens, zegt hij,
kan nooit meer zijn
dan een beetje elektriciteit.
De kosmos is mijn spiegelbeeld,
het niets is mijn zelfportret.

Door het raam ziet hij
met verglaasde ogen
hoe aarzelend een landschap ontstaat
met gras en bomen en wat koele klei.
Dit behoeft verder geen betoog:
elke oogopslag veroorzaakt gezichtsbedrog.

[p. 463]

De kleuren van de droom

Vannacht werd ik wakker met de netelige vraag:
Komen in de droom al de kleuren voor?
Of, om het probleem ook anders te stellen:
Kan iemand die droomt een regenboog volledig zien?
Oranje is er zeker. Kijk maar naar de appelsienen
die zachtjes glanzen op de knalgele schaal.
Ook is er het rood van de ondergaande zon
en het purper van de diepe schaduwen.
Er is het groen van de weiden en de planten
en vooral veel grijs,
van muren, van water, van de lucht vaak.
En na een lange hete zomer, veel bruin.
Maar blauw, nee, dat is er niet.
Blauw is de kleur van het ontwaken
wanneer je over mij gebogen bent
en ik recht in de diepe zee van je ogen kijk.