Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 28

[p. 844]

[Drie gedichten]

want dààr
gaat het tenslotte toch allemaal om
- het zeldzame wuiven van onze
handen in de morgen
na alles wat we niet
hebben gezegd

en de dingen worden weer gewoon,
in aardse kleuren

terwijl je daar beneden
in de straten loopt
de straten na de regenval zielig wachtend
en ver achter jou kan ik wel nog
de blauwe blauwe hemel zien,
waarin wel altijd het
verlangen zal zijn
zoals in de verte altijd
de treinen

[p. 845]

Steden

Soms nog denken wij - hoewel ongaarne -
aan de kille hoge kamers terug
met door de ramen het voortdurende
sneeuwen op de daken

wij leerden over het leven
zoveel treurigs en zo gaarne huilden wij
en toch, de grote oorlog
was reeds lang voorbij

vol illusies waren weer de steden
waarom zouden wij dan dood zijn gegaan

[p. 846]

Een romantische ziel

nooit word ik moe, zei ze,
elke dag droom ik de ramen
vol wolken en groene bomen.

in een veel te lange winter ging ze dood
omdat god niet in de hemel was
het leven niet mooi
en van de herinnering enkel
het kleed herkenbaar

Miriam VAN HEE