Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 28

[p. 313]

[Drie gedichten]

Dit alles is

De zomer is behoorlijk in zijn wiek
geschoten, het vee staat met een halve
glimlach 's nachts het buigzaam
gras te strelen,
trillend de klieren in de uier.

Op de bodem van een grote vlek,
mijn adem, slaapt de rust onrustig.
Er is geen ogenblik dat zij niet
droomt met al haar ledematen,
en met het meervoud van haar lichaam
ieder vuur met overtuiging
nabootst.
Nabootst, zeg ik.

Aan het eind van een veelkleurige
duisternis, gooit mijn vriendin
de bliksemende zon, haar vlammen los.
Zij legt de warmte in de nesten van het hoge
oosten als een kat haar te nieuwsgierig jong,
ervaart het traag bedwelmen van
tot dauw gesmolten melkig licht.
Jonge bomen lachen zich een bult
en nemen de gespierde vaarzen
één na één tot zich.

[p. 314]

 

Dit alles is de zomer in een kijkglas,

 

want niemand ziet de koorts

 

die bijna onbewoonbaar zich een weg

 

weent naar het westen, en vergaat

 

in het gebalkt paleis van vele,

 

vele woorden.

[p. 315]

Alleen de waarheid weet

Ik haal naalden met wat droefheid
uit de bomen, de punten zijn geslepen
aan de onrust van een oponthoud.
En in de lispeling van morgen
is de dorst mijn honger.

Nog staat een vrouw, bewoonde linde,
niets vermoedend
aan te schuiven voor een handvol winter
en voor de nasleep van verwonderd zijn.

Ik kom het huis van groen weer binnen,
naast de deur is er een dun geworden
nummer, en het slot is kleiner,
ànders, als het neusgat van een wolken dier.
En zal het vredig zijn en rustig
in dit huis? Zullen de gladde hagedissen
nu nog springen uit de stilte
na het vuur?

[p. 316]

 

Alleen de waarheid weet dat ik

 

niet lieg. Van mens tot mens

 

de dagen niet meer tellen, niets anders

 

weten dan dat zij gezuiverd zijn

 

van honing. Bitter als de nasmaak

 

van gedroogde vruchten

 

leg ik mij neer

 

en lach onhandig.

[p. 317]

Nacht en dag

Ik blaas de waarheid weg
en hou de stengels over:
kan dit de toekomst zijn,
het rozige verleden van de dood?
Er is een kermisoog dat schuilend
in het hoofd van deze wereld,
nergens vreugde ziet en
nergens huilt onder de gele of vergeelde
aanklacht van de herfst.

De wind voor enkele vrienden
waait vrij krachtig uit het oosten.
Dit is niet nieuw en op zichzelf
niet onrustwekkend, ware er niet
de diepvriesblik die 's ochtends
als de haan kraait, iedere zon
en iedere warmte om de tuinen leidt.

[p. 318]

 

Ik denk in dit verband aan dove

 

netels langs een zijweg op het middaguur.

 

Niet dat ze minderwaardig of on-

 

aardig zijn, maar, netels moeten branden:

 

de twijfel en de angsten grazen

 

in hun vel, terwijl ze wachten

 

op de maaier, nacht en dag.

 

 

 

Walter HAESAERT