Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 28

[p. 87]

[Twee gedichten]

Een wandeling

Geliefde, enige, die elke dag opnieuw
door mijn drieste droefheden wandelt en glimlacht
en wuift wanneer je je uiterste duiven
als van een leien dak aan de novemberwoede toevertrouwt.

Je hand raakt, en iedere huid wortelt in bloed,
mijn hand en maakt mijn vingers bevaarbaar.
Spreek je: woorden gaan een leven leiden:
‘Zie, de vijver deint en hij is grijs, wit rusten zwanen’.

Mij gezegd, die naast je drentel en staar en traag
tragiek akterend
de ringen van een omgezaagde boom tel.

[p. 88]

 

Geliefde, enige, die elke dag opnieuw

 

mijn kou verzoent, mijn doorzwete hand zoekt en je

 

binnensmonds zingend [of vloek je de regen?]

 

voor een wandeling door het stadspark uitnodigen laat:

 

 

 

Je oogst zal zout en zonen, hoge rozen zijn,

 

je hand keert strelend bij springtij het water ten goede

 

en maakt de kindervretende tijd

 

tot een vriend met wie het, bij zonsondergang

 

 

 

goed zitten is, brood brekend of doodgewoon

 

zwijgend,

 

aan oevers die traag natrillen, kijkend over vijvers.

[p. 89]

□

Laat dan de adders en de hagedissen
tussen de distels ritselen: ik spreek u toe.
Ik spreek u toe, met lippen
murw van pas ontzegeld licht: een gijzelaar, gegeseld
door de zeven stamelende streken van de wind.

Een spiegel houd ik u voor: de zovelen, zij die beweren
en zweren, zij die kruisigen,
ons lichaam hebben doorstoken, gevild en verstrooid
door al de zeven streken van de wind.
En die in onze buikholte wervelen als een schreeuw.

Gij: een brug. Die kermend zich richt en
welft over de zeven wentelende streken van de wind.
Ik zing als lentesneeuw en gladiolen, over
de eeuwen heen, uw asse, de doordrenkte en doortrapte,
samen: ik voorzeg u heelhuids uzelf en uw zaad.

Wilfried ADAMS