Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 27

[p. 775]

[Vier gedichten]

Geologie

In dezelfde kamer spant herfst
de ringen van een boom.
Een vinger stilte over het stof.
De kleuren: rechtop
in een stijfgeworden, gelogen kleed.

Een wolk vastgevroren in het raam.
Spiegel, hoorn van overvloed.
Echo, brak bloed.
Wrak.

En in de antieke vouwen:
een vertrouwde, tamme steen verdriet.

Kamer: erfelijke aardkorst.

[p. 776]

Een bibliotheek van pijn

voor Peter Bormans

‘Sujet: la mort. Délai: une minute’
[Albert Camus]

Er groeien lampen in de spiegels:
het sissende brandmerk van mijn naam.

Mijn borst is een bibliotheek van pijn.
In de plooien van mijn lichaam
dringt de slijkregen der eeuwen.
De herfst plant er zijn hellend
en schaterend hakenkruis.

In de verwarmde verzamelnaam der eenzaamheid,
in haar spraakverwarring,
schuifelt gehoorzaam mijn stem de stilte binnen

en vouwt het geduld zijn glanzende wervels open.

[p. 777]

Glas

voor Wilfried Adams

Zoals de zee haar eigen streling draagt
zo draag ik op een schotel mijn schedel
naar de andere oever van het raam, dezelfde.
De zee: door erosie verzacht,
ingebouwde hand.
Zoals de vijver, dichtgefluisterd door zijn oponthoud,
in zijn vel zijn ingewanden grift,

Ziek in een zaal van duizend spiegels.

In de ruststand van de huid
kiezen periodisch dezelfde letters
de schutkleur van het jaargetij.
Blind masker van glas.

Wanneer ik zwijg
hoor dan hoe aan wind en lijf
zelfgenoegzaam de maden knagen.

[p. 778]

De as en het gebed

voor Sebastiaan

Nacht en najaar, Sebastiaan.
De zilveren tong van de tijd
schuilt achter uw tanden van zegelwas.

Zwarte koningskaars in september, Sebastiaan.
Geduldig groeit een bruidskleed van sneeuw
om het gewei van uw geraamte.

De gebarsten kelk van uw oorschelp
ontvangt gedwee de as en het gebed
van hen die hun stem verbergen in de zee.

Sebastiaan, strijk met de hand
niet door de nederigheid uwer haren,
want zij zijn het weefgetouw van rook en algen.
En uw taal hapert in de bloedscharnieren van uw strot.

Maar in de kille pij van uw gesprokkeld
en nijgend lijf, in haar plooien, herhaalt
uw brakke blik de klamme schittering
van de zoutvelden mijner ogen.

Michel BARTOSIK