Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 27

[p. 333]

Vandaag

Vandaag vaar ik de hemel uit,
de nevelige vlek die aarde heet,
blijft links. Ik laat mijn huis
en het behendige verdriet
tussen de regels schuilen.

Als ik om u te treffen,
plots mijn snelheid akelig
opvoer, weet ik dat er geen
uitkomst is, geen opening
in dit mijn wit geworden vlees.

Ik vlucht dus niet:
wat in dit lichaam huist
blijft bitter zitten, aan dezelfde
tafel waar mijn vader als getergde
god zijn ogen rolt, de Rechter
met een lepel in zijn hand;
aan dezelfde tafel waar het gezouten
vlees weer levend wordt,
en waar ik, ernstig aangetast
door het niet weten,
nauwelijks weemoedig ben.

[p. 334]

 

Dit huis laat mij niet los,

 

uw geur en al uw ledematen,

 

uw vochtige met warme nachten

 

te verwarren ogen, houden nog

 

dagelijks mijn handen wakker.

Walter HAESAERT