Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 26

[p. 93]

Grafschrift voor Raymond Brulez

obiit 17 augustus 1972

Gij leest, daar gij al mijn grafgedichten laast
ook 't uwe, en leest het gaarne, maar gelooft
daar ge ongeloovig zijt niet dat gij 't leest
en leest toch voort, nog ietwat dood-verdoofd.
Glimlachend: zij alleen
die u zoo vaak met ‘edel rhythme’ en rappe mantelvouw
vluchtig maar duurzaam, schoonheid, verscheen
hoeft geen rechtvaardiging, een vrouw.
De vrouwelijke dood woudt gij, een heer,
geen ongemak toen zij u bezocht bezorgen
maar liet haar langzaam wennen te Oudergem aleer
haar aan de hand te voeren, weer naar Borgen.
Toen bleven, weenend om u, u indachtig
uw dochter met drie dochtertjes in de armen:
Anna Laetitia, Francesca Romana a Campo,
Lydia Emilia; hun tranen uw kristallen
breken prismatisch, vallend,
uw klaar ontbreken in een spectrum prachtig.

Christine D'HAEN