Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 25

[p. 351]

[Vier gedichten]

Water

Binnen mijn grenzen wemelt het
van godvergeten geesten, zinderen
stemmen uit de windstreek die voorbij
mijn oorsprong ligt; toch blijf ik rustig.

Ik reis als een gewijde langs
de oevers van dit langdurig grijs
verleden, bespied de trage en de vlugge
dieren, meet de looppas van de mensen
met een kennersblik, en schud het hoofd.

Soms mond ik uit. Dit gebeurt
uiterst zelden, gaat gepaard
met droefheid en met modder
aan mijn benen, en telkens weer
neem ik een stukje oever mee.

Als ik uiteindelijk de wereld op mijn vinger-
toppen draag, wordt ik mezelf. Ik zal de vrede
als een grote kermiskoek verdelen, het vuur
als vrouw beminnen, en in de struiken
van mijn toevluchtsoord plooi ik
me dubbel van het huilen.

[p. 352]

Dan op je lichaam

voor Jan de Roek

Ik hoor je stappen als het rustig
schuiven van de poten van een schildpad
aan de eerste trede van een eindeloos terras.
Je bent er niet, het zijn je woorden.
Aarzelend worden zij stem, geluid, bezoek.
Je zegt: tot zaterdag. De donkere uilen
weten echter dat je liegt met al je ogen,

want zaterdag is voor de mensen rust
en evenwicht, zonder de hinderlijke
vlinders op hun jammerende lippen.
Voor jou is het een rendez-vous, de lift-
deur van dit ogenblik schuurt één keer open.
Dan op je lichaam gaan de paarden

en de ruiters, de grote en de kleine kikkers
liggen. De wolken krijgen honger.
Ik ga naar huis en weet het wel:
er is weer niets verloren.

[p. 353]

In het tengere landschap

In het tengere landschap van de vreugde
groeien de woorden en gebaren eerder traag.
Het water is niet toegelaten, vuur draagt
een masker, donker haar en korte rokken.

De klanken zijn verdeeld tussen de oren
nog vóór een stem zich in de woorden
splijt. En wegens de late duisternis
blijven de vogels in de verte zichtbaar,
nog heel even.

Dan komen er vrienden over de drempel:
in de hangmat van hun adem is het goed.
Zij vertellen geen koude grappen,
maar in de vleugelslagen
van een lang verhaal beminnen
de zachtste dieren.

Dit gebeurt aarzelend, met gesloten
lippen, totdat de grijparm van het licht
hun onderlinge schuilplaats
heeft bevlekt.

[p. 354]

Ik streel onopgemerkt

Mijn bed, mijn huis waar ik de dagen
op een kamerjas verzamel, staat
met een grijze schrikdraad afgebakend.
Roep eerst je naam als je ooit
in de nevelige vlekken van mijn voet-
stappen een net uitwerpt.

Ik heb geen hond, hij blaft slechts
uiterst zelden. En in de holle stammen
van mijn tuin wonen nog ouders
van kabouters; zij hebben de kinderen
in hun baard begraven.

Het gras beweegt op een geheim-
zinnig teken, ik zie de wind
en hoor de schimmels op de takken
zwijgen, slakken spreken zeer gedempt.

De lange vlammen die een vrouw
aanwakkert met haar natte adem,
worden vlees, verhoornde vingers
spannen de witte zenuwen
van het licht.

[p. 355]

 

Ik woon met mezelf in de huid

 

van dit raadsel en streel onopgemerkt

 

de ingewanden van de taal.

 

 

 

Walter HAESAERT