Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 24

[p. 575]

[Vier gedichten]

Ik hoor in mijn nabijheid

Ik hoor in mijn nabijheid mensen
met de stem van neerhofdieren.
Op de rode bloedrand van hun tong
ervaar ik dat de haan nog kraait.

's Morgens scheert de man zich
aan zijn dromen, een vrouw ziet
in haar nachtjapon de lange hete
zomer van het lichaam ondergaan.

Er is geen weelde op de slagveer
van hun handen, en met het zwemvlies
aan de lippen roeien zij de dagen dicht.
Misschien.

Ik prik aandachtig in de huid van woorden,
er komt geen druppel honing vrij.
Maar zwijgend proeven zij het vlees
dat uit de mond van anderen breekt.

Terloops gezegd, de neerhofdieren schreeuwen.

[p. 576]

Ik dacht de woorden

Ik dacht de woorden zijn het nachthemd
van mijn tong. En van de niet
te overbruggen kloof tussen de letters
en het boek, zijn zij
de trage lichaamsdelen.

Ik dacht het maar, tot op het alles-
overheersend ogenblik dat zij
- mijn lieve minnares uit oude
werelddelen - bloemen ademt,
de grote waterkringen droogt,
en dan verstijft, nadat de vreugde
zich in al haar aders heeft geplant.

Ik dacht de woorden distelhaartjes
op een roekeloze wind.

[p. 577]

Met het insekt vers op de tong

Een vrouw spreekt met de vochtige
lucht van vóór de ijstijd, zij draagt
een toverspreuk en wekt gedroogde vruchten
weer tot leven: de pluimen van het bed
krijgen een lichaam, een snavel en een nest,
de dekens worden schapen, de man
draagt onverhoeds de geur van god.

In haar gezelschap schept hij dagen:
de wilde eenden van de vreugde
trekken naar het noorden, bevuilen
onderweg het platte hoofd van mensen
zonder grijze stof; hij werpt zijn anker
diep in haar van warmte rusteloos
vlees. De netels branden.

Men kan de schaterlach van verre
bomen horen, de angst ligt
op een tulpenbed en slaapt
de grote ogen dicht, de netels doven.

[p. 578]

 

Dan komt een gekke man,

 

hij draagt de dood als in een wolk

 

van mist waarin de vogels sterven,

 

een vreselijke dood, met het insekt

 

vers op de tong.

 

 

 

Over de netels, laat ons zwijgen.

[p. 579]

In dit geheim

In de groene tempel van mijn hoofd
spelen de goden kaart, de vrouwen
dansen soepel aan hun vingers.
De grootste god verwekt bedeesd
een kind; de klei die hij hiervoor
nog nooit gebruikte, wordt poreus
en hard. Het kind zal hem herkneden
en zijn vader scheppen, met een baard
van spelden en een bodemloze kin,
zwijgend omdat de koolmees van
het antwoord rakelings langs
de oren scheert.

In dit geheim dat duister is
moet je de stilte tellen
met de ogen.

Walter HAESAERT