Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 24

[p. 47]

Eerste-sergeant-majoor Clausewitz

Het bevel kwam ditmaal niet van hogerhand, maar van Clausewitz himself; om redenen van hygiëne dienden de onderbroeken tijdens de nachtelijke uren van het lichaam verwijderd te zijn.

En dat het Clausewitz menens was konden wij dezelfde avond nog ervaren, toen hij als onderofficier van week opereerde en bij het avondappel zonder verpinken een tweetal onderbroeken opeiste. Op Clausewitz' facie verscheen een triomfantelijke grijns toen hij mijn vergeeld onderbroekje in ogenschouw nam, maar mijn bedbuur, de Bedwateraar, die het kledingstuk niet kon tonen, gewoon omdat hij het nog aan het vege lijf droeg, werd manu militari zijn brits uit en de w.c. in geordonneerd en kwam enkele ogenblikken later het omstreden, kwalijk ruikend stukje ondergoed voor de voeten van de eerste-sergeant-majoor deponeren. Clausewitz straalde, knoopte zijn borstzakje los, gleed zijn notitieboekje en geducht wapen, in casu zijn bic, eruit en opende met aanstekelijke wellust het vuur...

‘... en wij openen het vuur; als zwermen zatte sprinkhanen komen de gelen luidschreeuwend op de stelling afgestormd, de mitrailleurs spuiten al wat ze geven kunnen, rakketakketak, mijn mipuntvijftig staat gloeiheet, rakketakketak, en ze vallen als de vliegen, als strontvliegen, ze beuken tegen de vlakte, schreeuwen - schreeuwende en beukende strontvliegen, eerste sergeant-majoor? - als strontvliegen, ja joch, strategisch een godverdommese grandioze miskraam, zonder urenlang voorafgaand artillerievuur begin je er niet aan, enfin, ze waren eraan begonnen en ze vielen als de vliegen, behalve die ene, jezus een kraan, die onze stelling bereikte, Chinezen zijn doorgaans niet van de grootsten, maar die ene wel, een jutter, een klier van een vent, komt hij niet recht op mij afgeraasd, zo

[p. 48]

de priknaald op, onder de gordel, waar het vlees zacht is - u had toch een speciale bajonet, eerste-sergeant-majoor? - ja joch, een Franse godverdomme, van veertienachttien, met weerhaken en bloedgleuven - marque déposé Clausewitz [fluistert de Bedwateraar] - enfin, de slijmbal draaft recht mijn bajonet op, een kloek aan het spit, hihi, zijn apebakkes wijdopengespalkt, de spleetogen spatten uiteen, gebarsten knikkers, gulpen bloed spuiten uit zijn geile rijstpens, mijn linkerlaars tegen zijn karkas, drilboren, stoten, trekken, duwen, wringen, de weerhaken weerspannig en dan de rokende, lillende darmen, ingewanden, maagweefsel, pezen, huidflarden, stank en stront, verdomme stinken deed de slijmjurk, hij had het in zijn broek gedaan en jezus, om nooit te vergeten, zijn penis, zijn enorm spul stond stokstijf, het ding stond waarachtig acht uren later nog kaarsrecht, aan zijn pens gevroren, jezus, wat een klier...’.

... En wij gierden het uit [wij zijn zestien, wij zijn uniform, blauwe battle-dress van officierenstof en -snit, witgeblankoteerde gordel, muts met badge: pro patria crescunt, twee gekruiste zwaarden en een koningskroon met in de top een kruis en vijf gestileerde palmen; op de linkermouw, badge van gele rubberletters: Koninklijke Cadettenschool; op de epauletten: de derdes: witte tres van gevlochten zijde; de tweedes: gele tres van gevlochten zijde; de eerstes, les futurs officiers: rode tres van geronnen bloed, lillende darmen, pezen, maagweefsel, huidflarden en rokende ingewanden], wij gierden het uit om de big stories van de grote jutter, van de lieve pestklier Clausewitz...

Met zijn paddekop, de weggekropen varkensoogjes en zijn Baloo-the-Bear-constructie was de drilmeester niet alleen een ware aanfluiting van het gangbare onderofficierentype, ook op een ander punt differentieerde hij zich opmerkelijk van zijn collega's: Clausewitz las namelijk boeken.

Bij mijn weten was hij de enige onderofficier die over een eigen bibliotheek beschikte; naast de

[p. 49]

tiendelige ‘Hinterlassene Werke über Krieg und Kriegsführung’ van Karl von Clausewitz [de echte dan], een beduimeld en vergeeld antiquariaats-exemplaar van ‘Handbuch für Offiziere’ van Scharnhorst, stonden bij hem zowat alle boeken op de plank van Erich Maria Remarque, Hans Werner Richter, Hans Hellmut Kirst, Theodor Plievier, Karl May, Max Brand en hield hij er ook nog een meer intieme collectie op na van goedkope, populair-wetenschappelijke pocketboekjes over sex en seksuele deviaties...

‘... impotent? Karl von Clausewitz impotent?

[Clausie, de onze, aarzelt, slikt, haspelt.]

Nee joch, waar heb je dat vandaan? In een biografie over Gneisenau, eerste-sergeant-majoor. Nee joch, ik heb Clausewitz gelezen en meermaals herlezen en nergens - in het Duits, eerste-sergeant-majoor? - ja joch, bij de Fritzen geleerd in het Lager.

Nee, Clausewitz begon zijn militaire carrière al op zijn twaalfde jaar. Bij de generale staf, onder Scharnhorst, gaf hij les in de krijgswetenschap aan de pruisische kroonprins en aan prins Frederik der Nederlanden, en toen, in die periode...’.

... En toen, in die periode, kort voor het bevel, is het met onze Clausewitz begonnen en was het met onze lieve big-mouth, Baloo-the-Bear-Clausewitz ook afgelopen. Samen met de Bedwateraar stond ik op zekere dag gewoontegetrouw vastgekleefde sigarettepeukjes van het witte urinoirgleis af te wateren, toen Clausewitz amechtig de w.c. kwam binnengestoomd en wij het bevel kregen als de gesmeerde bliksem in te rukken. Kregelig gingen wij in de gang staan, staken een sigaret op en keken naar Clausewitz, wiens neanderthalerpostuur het hele urinoir in beslag nam. Clausie knoopte haastig zijn gulp los en wij hoorden hem luidruchtig plassen, dan volgde geritsel van tegen elkaar schurende kledingstukken, gehijg en gesteun.

Sensatiebelust staken wij de koppen binnen en zagen de brede broekspijpen in een radeloos tempo op en neer gaan. Even later stapte Clausie met een stralende rode kop de gang op en zette het zoveelste

[p. 50]

verhaal op van de gevangengenomen Noordkoreaan die, met elektroden aan zijn penis en testikelen, hem naar adem happend de volledige vijandelijke posities uit de doeken deed.

Het isolationisme van Clausewitz in w.c.-aangelegenheden nam na verloop van tijd bedenkelijke afmetingen aan; elke plasser of plassersgroep werd goedschiks kwaadschiks het urinoir uitgebulkt om baan te ruimen voor Clausewitz, bij wie de plastijd soms de twintig minuten overschreed. Allerlei gissingen waren dan ook niet van de lucht, maar behoudens duistere toespelingen van de laatstejaars met de rode tressen, namen wij geredelijk aan dat Clausewitz allicht over een blaas beschikte die de normale biologische proporties enigermate te boven ging...

‘... Is het waar dat Clausie zo'n lange heeft dat hij de laatste druppel er niet afschudt, maar 'm er gewoon aftràpt? Is het waar dat Clausie er elektroden aan bevestigt als hij naar de wijfjes gaat? Clausie naar de wijfjes, kom nou. Is het waar dat Clausie er een rubber verlengstuk op moet steken? Is het waar dat Clausie lange onderbroeken draagt met roodgeborduurde bolletjes erop?...’.

Drilmeester Clausewitz kreeg het echter voor mekaar het bij ons voorgoed te verkerven toen het bevel kwam, en ditmaal niet van hogerhand, maar van Clausewitz helemaal himself: zijn particuliere ban-de-onderbroeken-offensief. En ditmaal kwam hij er niet zonder kleerscheuren uit.

‘... of ik er nooit zonder kleerscheuren uitgekomen ben? Ja joch, om mij te grazen te krijgen moesten de gelen een kwartier vroeger opstaan. Ik heb er eens een die mij in de rug aan het spit wou rijgen, een rafal in de lenden gegeven dat de bunzing middendoor was gezaagd, letterlijk uit zijn hozen geschoten, hihi - was die man werkelijk middendoor, eerste-sergeant-majoor? - godverdomme, ik zie zijn onderstel nog altijd liggen, zijn broek was hem op de knieën gezakt, de slijmkwal, en we hebben zijn, hihihi, we hebben zijn schaambos in brand gestoken en zijn gele

[p. 51]

worst gebraden, saucisse à la Chinoise, hihihi...’.

Na enkele incidenten, resulterend in rapporten bij de kapitein wegens insubordinatie en insurrectieve commentaar op het bevel, besloten wij Clausewitz maar zijn zin te geven en ons voor de nachtelijke uren van de onderbroeken te ontdoen. Van een hygiënisch standpunt uit konden wij de drilmeester overigens niet helemaal in het ongelijk stellen. En die avond, een avond als een andere, behalve dan dat Clausewitz weekdienst had en dat het de dag daarop proefwerk wiskunde was en wij avant de mourir in een nogal uitgelaten stemming verkeerden [ik had met mijn bajonet het stoeltje van de Bedwateraar middendoor gekliefd, er werden bedden omgekipt, verwoede kussenveldslagen geleverd], die avond dus heerste er op de kamer een eerder woelige sfeer. Temidden van de herrie lag de Bedwateraar echter bedaard en languit op zijn brits, volledig opgaand in de lotgevallen van ‘Tintin sur la lune’. De jongen had evenwel buiten de waard en zijn onderbroek gerekend, want tijdens het spannende leesavontuur was zijn piemel gestadig het opengesperde gulpje uitgegleden en lag als een rozig, pasgeboren biggetje rustig te soezen op het groene gras van zijn pyjama. En ineens stond hij in de deuropening, een dinosaurus op kousevoeten: Clausewitz. Er klonk een dreunend ‘Aan bed!’ en terwijl wij allen in houding naast ons ledikant stonden gestrekt, lag de Bedwateraar nog altijd met ‘Tintin sur la lune’, het biggetje, van de prins geen kwaad, vreedzaam soezend op het grasmatje. De drilmeester schreed drie martiale stappen vooruit, knoopte zijn borstzakje los, draaide de kop in de richting van de Bedwateraar. De stilte ademde hoorbaar.

Clausewitz' varkensoogjes trokken wijdopen, de pupillen zogen zich vast aan het biggetje, zijn kop begon aan te lopen, bloedrood, hij snoof en rilde, zweetdruppels verschenen op zijn voorhoofd, zijn mond viel open, trillend bleef de onderlip hangen, uit de linkermondhoek vloeide wat kwijl, langzaam begonnen de lippen te bewegen en heel diep uit

[p. 52]

zijn keel kropen hijgend de klanken: ‘St...steek... dat ding weg’.

Op zijn verzoek kreeg eerste-sergeant-majoor Clausewitz, drilmeester KCS, twee maanden later zijn mutatie naar een strijdende eenheid in BSD.

LIONEL DEFLO