Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 24

[p. 18]

[Twee gedichten]

Iets om bladstil te lachen

Ik begin meer en meer dingen te denken als
Ouder worden is de genade om te horen
Hoe de bijen verdroogde bloemstengels afraspen
Gelatenheid is het geluk
Van de galwesp in de nooit opgemerkte inktappel

Nu ben ik eindelijk zó dat ik 's avonds
Rustig kleine voorwerpen kan bekijken
Zo lang dat ik er duizelig van word
Ik ben verslaafd aan het bekijken
Van het oude potlood bijvoorbeeld
Met de tandafdrukken van mijn zoon erin
Van de koperen asbak
Die ik op een koopdag kocht
En in wiens voetstuk ik een gaatje boorde
Omdat ik dacht dat er wat anders inzat dan zand

En ook in de tuin breng ik vele uren door
Met het betasten van gewassen
Met het proeven van afgeknakte takjes
Ik heb zelfs een doodshoofd getekend
Op het vergeelde blad van een ficus

Onverhoeds soms en luidop
Stel ik gekke vragen aan mezelf

[p. 19]

 

Waarom zijn de mensen niet

 

Als ik en moeder vroeger

 

Bij de strijk in de boerenkeuken

 

Toen wij gebleekte lakens opvouwden

 

Waarom is de groene kikker uitgestorven

 

En de koolhaas en de zwarte raaf

 

 

 

Ach wil ik nog ooit behoorlijk

 

Onder de mensen kunnen komen

 

Dan moet ik absoluut eerst

 

Een ontwenningskuur ondergaan

 

 

 

Ik begin meer en meer te denken

 

Dat ik een echte dichter ben.

[p. 20]

Informatie op mikrofilm over staatsgevaarlijk individu

voor Paul Snoek

Hij doet tè anders hij plukt in juni
Botergele lindebloesems aan de veldkapel
En wrijft ze liefkozend uiteen
Op zolder op grijsgele nummers van De Haardvriend
Tussen muizekeutels en dorre vliegen
En in de winter zit hij dan dwaas lachend
De poëzie van de zomer te drinken

In een dame-jeanne houdt hij de wilgekatjes van maart
Speels binnen handbereik
En dat zijn woorden als bijen beginnen te zwermen
Voorkomt hij
Met een bosje witte hei van september

Ik moet bepaald om hem lachen
Als hij levensgevaarlijke toeren uithaalt
Om gele irissen te plukken
Die toch verslenst zijn als hij thuiskomt
Of als hij drie dagen lang het dwaalspoor volgt
Van de laatste kievit in de Kempen
Tussen Nete en Aa
Tussen aalput en potstal

Je kent hem niet maar hij is onweerstaanbaar

[p. 21]

 

Monsterachtig gelukkig bijna

 

Als hij kan afgeven

 

Op het spoelwater van de zuivelfabriek

 

Het bloed van de kippenslachterij

 

De resten van de konservenfabriek

 

Die in de open slagaderbreuken van Grobbendonk stinken

 

 

 

Je moet hem zien staan en stampen

 

Als een vuurbruin boerenpaard in de weidezon

 

Met duizend dazen

 

Tussen en op zijn ogen

 

Zo zuigen woorden zich bloedig vet

 

Aan zijn weerloosheid op de beurtrol van het noodlot

 

En sla dan maar met je handen

 

Of zoek maar een boom om dat ding te schurken

 

 

 

Het zou allemaal niet zo erg zijn

 

Maar naast het ouderhuis bloeide er dit jaar

 

Nog één lelie en stel je voor

 

Ik heb er de kleine naamloze rode kever

 

Uit mijn zielige kinderjaren teruggevonden

 

Zo zie je dat liefde iets vreemds is

 

Iets dat wij vele jaren geleden gewoon achterlieten

 

Maar dat toch nog niet is uitgestorven.

Robin HANNELORE