Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 23

[p. 847]

[Vier gedichten]

Met grote spiegels

Mijn stem is een veroordeeld zintuig,
de blauwe lijn van spreken is voorbij-
gestreefd. Ik word een tuinman in
de lange dreven van het letterschrift.

En dan te moeten leven
met een onweer aan de huid.

Misschien zullen de mensen mij ontbinden,
mijn hoofd onder de vastgestelde prijs verkopen
en van mijn bloed maakt men nog rode inkt.

Maar ik val ongezien de vlinders aan,
ik bouw een galgenhuis met grote spiegels.
Ik zal mij niet vervelen ondanks mijn
doodgewone vrienden en een koning.

Vertel dit huiverend geheim aan niemand,
niet aan jezelf, niet aan de bomen.
Met al mijn levende en dode cellen
zal ik je als stikkend gas omgeven.

[p. 848]

Zomer

Er is veel meer verdriet tussen de handgreep
van de zomer dan men op het eerste zicht vermoedt:
het gras blijft moeizaam overeind, de jonge vrouwen
worden bijna bruin, de wegen van de landkaart

bijna rood van opwinding. En op het strand
spoelen de vissen aan, met in hun kieuwen
reeds het zand van andere stranden, de mensen
molenwieken in hun badpak als de meeuwen,

met vlekjes olie in het gladgestreken haar.
's Avonds maken wij de heetste vuren aan,
de nieuwsberichten zijn een heilige verfrissing:
elders eten zij de honger met een houten lepel;

hier gaat het goed. Maar binnenkort komen
de dingen op hun hoofd te staan: een leeg bord
loopt na iedere druppel over, een aardig woord
slikt onverwacht zijn letters in.

Tussen de handgreep van de zomer is er méér
verdriet dan elke vreugde laat vermoeden.

[p. 849]

Aan de sneeuwgrens

De aardbol wentelt met ontvleesde dieren
aan zijn vel, bijtend een mijnschacht
in de koele aarde of de ruimte zoekend,
met bloedrode ernst omdat een wolk

voor hen geen lichaam heeft. De wind
ontwaakt, verschrikt, verstijft en gaat
zeer droevig op zijn linkerzijde liggen.
Het licht wordt in een kooi gebracht,

wangzak van het gewichtig monster.
Een stem ontsnapt uit de kring van gevangen
woorden die onder mijn hoede zijn:
schaamrood en woede hebben geen maat.

En terwijl ik dagelijks zelfmoord pleeg,
mijn beenderen verteer, een vloeibaar
lichaamsdeel laat overplanten, spoelen
de lijken van gestorven vissen aan.

Onder de schors verdwaalt het sap,
de volste stilte hinnikt aan de ruif,
de grondstof voor een nieuwe adem ligt
te vondeling aan de sneeuwgrens van de tijd.

[p. 850]

In de porien van hun angst

Het huis dat amper in de wolken staat,
ontplooit zich razendsnel tot luchtkasteel.
De vroegere bewoners worden opgeknoopt
en krijgen glazen ogen.

In de doolhof van een zomerse namiddag
verliezen de kinderen hun fluwelen tanden,
krijgen het gebit van de woede in ruil
en halen zich wat vrienden op de hals.

De merel telt de veren van zijn allereerste
jongen, terwijl een dierenvriend het nest
onder de keien neemt. Geen nood, immer horen zij
de wanklank van zeer aftandse verhalen.

En in de poriën van hun angst maken
de mensen vuur. De tamme honden koesteren
zich of lopen op hun zachte hielen
naar de spiegelzaal van de kristallen dood.

Tevergeefs, de noodzaak is niet eens meer nodig.

Walter HAESAERT