Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 23

[p. 650]

Inventaris

Ik wou dat Masereel langskwam
met zijn kosmisch mes.

Hij sneed me uit de hoek van een straat,
en liet me door het labyrint van mijn organen
voor een klopjacht los
op de onverzadigbare wolven van het bloed.

Ik zou mijn vruchtvlees openzingen
voor het voetlicht van de blinde praters,
me levensgroot
met al mijn nietige trekken
nestelen in hun verschrompelde hersenkronkels,
en, ach - eindelijk, vergeten:
de peperdure levenskwalen
die ik wil genezen met al mijn verbale,
spotgoedkope kuren.

Dan lieten U en ik
- de daders van vele honingzoete, onversneden zonden -
onze voeten onder tafel staan,
liepen daarna met het daglicht door de wimpers
uren vreugdevol verloren
gehuld in diafaan gevederde gebaren.

[p. 651]

 

Dan gingen wij bedenken:

 

de gedachte dat ik leef, draag ik straten,

 

pleinen, dreven ver op mijn tot kelk gevouwen handen.

 

En waarom niet:

 

til deze waarheid even ver boven

 

de krachten van mijn slaafse speekselklieren.

 

Bedenken: de gedachte dat ik lees

 

‘Noch min noch meer, we lopen gaten in de ether’,

 

maakt me een strofe lang gelukkig.

 

 

 

Ten slotte, tot in de ijzige holte van de nanacht

 

vluchten om te beseffen

 

als hout dat brandt onder de opperhuid:

 

onder de gloeilamp van de slaap

 

ontrolt zich onomwonden de blauwdruk van de dood.

 

 

 

Kwam Masereel langs

 

- o, anonieme handen

 

die door de dampkring sluipen naar mijn keel -

 

wij, dichters, gingen beter zwijgen.

 

 

 

Ach, gij die met mijn ogen het kwik aftast.

 

 

 

Op de vork van de tijd

 

soms de tanden van de grond nabij,

 

vraag ik me af:

 

binnen hoeveel jaren vilt mijn netvlies

 

de papieren schaduw van mijn rechterhand,

 

breekt uit dit pas klaargekakeld ei

 

mijn stervenskleine wezen.

Julien VANGANSBEKE