Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 23

[p. 556]

[Drie gedichten]

□

De wind pleegt herfstmisdrijf
fluit bomen uit, proeft mos
tussen zijn tanden, rooft
de bossen leeg met lange vingers.

De heren in hun jas
laat hij huiveren,
speelt tussen mouw en kraag
zijn parten uit.

De stad geeuwt met een regenmond
staat reeds tot de enkels
in het water.

[p. 557]

□

Onbarmhartig hakt de tijd
in de huid van bomen.
Zij laten rillend al hun vogels los.

Mensen scheuren stilte doormidden,
slaan misten om, andere wegen in
en raken elk spoor bijster.

Koorts jaagt ondergronds
wortels en kiemcel op stang
schimmel en vrees werpen het anker uit.

[p. 558]

Stad in het donker

Tien stappen lopen
je komt een glimworm tegen,
alleen verpinkt hij niet
hij wordt elektrisch aangedreven.

Hier rennen hazen mensen overhoop
hun huid glanst hard
zij roesten in de regen.

Uit elke toren werd de uil verjaagd.
Op tijd en stond bromt een klepel
het uur met de baard in de keel.

Hanna KIRSTEN