Nieuw Vlaams tijdschrift. Jaargang 22

[p. 854]

[Twee gedichten]

Ma soeur, van lang voor 't concilie
laat mij uw zuur nog eee gedenken.
Zo zuiver en gehoorzaam, dat ik toen al wist
dat gij geen mens meer waart!
Zo menselijkheid van u vervreemd,
dat gij uw borsten met bleekwater baadde
en zelfs geen mannelijke vissen in ons groen aquarium duldde.
Ofschoon gij wel toe moest geven dat juist deze
mannelijke exemplaren de liefste kleuren droegen;
van onze lievenherenbloed, tot zacht mariablauw.
Ik vraag mij af, hoe gij nu wel moogt varen,
een t.v. antenne op uw klooster, en dagelijks pro[
gramma's met blote billen, vrijende pastoors en legio
geboorten!
Dit alles zeer natuurgetrouw en zonder arme zondaars!
Ma soeur, gij moet u nu wel wentelen in kokende
pek en zwavel, lijk gij ons arme maagdenlijf
eens kwelde met gruwelen in pijn en smarte.
Ma soeur, die liefst nog wel Ma mère wilde heten.

[p. 855]

 

Mensen met grote geesten hebben het mij verteld:

 

ik ben schuldig!

 

medeverantwoordelijk aan alles wat op deze aarde,

 

en nu misschien ook in de ruimte, in het verleden,

 

heden en toekomst ook mag gebeuren!

 

Aan al het goede, aan al het kwade.

 

Nu, ik verdom het! ik ben het zat me godsganse

 

dagen onrustig te voelen, en hele nachten akelige

 

nachtmerries te beleven, omdat het laatste journaal

 

me met zijn doden achterna zit.

 

Ze stapelen de schuldgevoelens op mijn graf, en

 

vreten aan de lust tot leven, de lach van mijn kin-

 

deren, de liefde van mijn man.

 

Het is nu genoeg!

 

Ik pleit me vrij van al de moorden, ik heb mijn

 

weten uitgeschud en niets daarin dan wil tot rust

 

en leven voor allen en iedereen gevonden.

 

Ik zal me niet schamen voor mijn kinderen.

 

Zo wil ik naakt door de straten lopen; een privé

 

betoging en op mijn spandoek dit:

 

hou uw smeerlapperij in uw eigen portefeuille, uw

 

economie, uw keuken, ik ben alleen maar mens

 

gemaakt om vrij gelukkig te laten leven.

 

Gij allen, ik ken u niet!

MONIKA VAN PAEMEL