Nieuw Vlaams tijdschrift. Jaargang 22

[p. 540]

[Vijf gedichten]

Droevig feest

Een paard met hoge manen dat niet loskomt
van het gras is adem die aan lippen hapert.
Een droom die in mijn hoofd blijft hangen
en soms een inktvlek op je handen achterlaat,

is nutteloos. De bomen zwemmen uit de aarde
en vogels tuimelen in het geopend licht.
Dit is een dag, niets minder evenmin iets méér:
broedplaats voor mensen, voor allen droevig feest

omdat een vleugelloze vlinder zelden geneest.
Het leven is geschenk, zegt men, pijn ligt
gemaskerd op de loer tussen de tengere
voorjaarsbloemen en het harnas van ijs.

's Avonds vult de stilte alle vormen
tot zelfs de klauw van mijn behaarde hand,
bomen gaan in dichtere gelederen staan.
Misschien zal ons verdriet binnen de perken blijven.

Misschien ook niet. Het boek blijft open
op het eerste blad. Ik zie een kleine opening aan
het einde van de dag en haal de sterren binnen.
Gekleurde vissen rijden rond mijn bed te paard.

[p. 541]

Gevangenis

De aarde is gesloten dier, gevangenis.
Ergens vliegen vogels tevergeefs hun
schaduw achterna, of iets dat anders is.
De bladeren worden naast de boom geboren,

de kinderen naast het hobbelpaard.
Mijn buurman heeft een hart uit
roestvrij staal. Hij wijst de steden
en hun schuilplaats op een blinde kaart,

en tekent met gestrekte vinger waar
de wolk zal vallen. De regen houdt
zijn val geheim. De nevel vaart
oplettend door mijn woorden.

Straks als de nacht tussen de sterren
staat en als de huizen voor hun slaap
gaan buigen, dan breekt de ruimte,
barst de wind en beginnen de doden

nog eens te sterven. De taal
heeft afgedaan. Het droge stof kan
in spiraaltjes openwaaien. Ik hoor mijn buurman
schreien met zijn hart uit roestvrij staal.

[p. 542]

Het ogenblik

Het ogenblik komt eindelijk, de huizen
staan hijgend en met open mond, gespannen
halen zij de dag naar binnen. Voetstappen
worden geboren, smaken naar vuur

en worden zonder meer achtergelaten.
Een lichaam kan een ander lichaam
worden of een bouwdoos van verwachten,
het eerste zet zijn zwerftocht eindeloos voort.

Het gesprek is een ballon die altijd hoger
wil en dan plots barst omdat de draad
gebroken wordt. De balken van de stilte
worden met bruin verdriet vernist.

Het warme ademen van het houtvuur
kan de waterval van haar gezicht
niet stelpen. Tussen haar vingers groeit
een luchtbel en daarnaast een nieuw gedicht.

Buiten staan de bomen te herkauwen,
de wind rust in het dons van vogels.
Een handvol schaduw buigt zich naar mij toe,
het ogenblik komt eindelijk, maar veel te laat.

[p. 543]

Langs een noodbrug

Langs een noodbrug komen kinderen ter wereld,
omkijkend naar de grijze hagelstenen
waaruit zij zijn ontstaan, zoekend een boom
bergafwaarts om er mee te kunnen praten,

een plant om ook de tuin te kunnen zien.
Een mogelijke vader beschrijft het groen
geboorteland: dit zijn de duinen waar
het water aarzelt, dit is de platte buik

waar koeien grazen, 's nachts maken zij melk
onder de maan. Soms sneeuwt het hier,
maar dat is nog voor later. Dit is de kelk
waarin je moeder druppels dauw vergaart.

De stad is een oneindige vergissing, kind,
zij is de schaduwwekkende geboortevlek
die best beschilderd wordt als distelveld,
zelfs dan nog zwartberookt te vondeling gelegd.

De kinderen die langs de noodbrug kwamen
brengen de weg op kaart als waarschuwing
voor anderen die nu nog slapen langs het licht,
een nutteloos gebaar, de terugkeer is ontwricht.

[p. 544]

Verhaal

Op het kruispunt van de herfst besneeuwt
de zon heel langzaam huis na huis.
Het licht kruipt als verstekeling de kamers
binnen, meisje dat heimelijk een bruidskleed naait.

Dagelijks verdwaalt mijn losgekomen stem
ergens langs een telefoondraad of in
de versleten koetsen van een uitgeregende wolk.
's Nachts zoek ik telkens een weg terug.

Soms rust ik waar de anderen werken,
spreek ik gedempt opdat haar slaap
niet breken zou. In de verte hoor ik
dat de lente aan de bomen een verhaal vertelt:

Eens was er een wereld die zichzelf deed
barsten, zijn jongen op andere planeten smeet,
de dood dreef als een inktvlek op het water.
De vissen echter wachtten op het eerste teken

van de zomer, ze schoten kuit, een nieuw ontwaken,
de hemel groeide als een grote kermistent.
Zó is het alsmaardoor, op het kruispunt
van de morgen staat een kind een vogel te beminnen.

WALTER HAESAERT