Nieuw Vlaams tijdschrift. Jaargang 22

[p. 329]

verbeelding
Woorden in perspektief

laten we de honger een naam geven
de oorlog een doofstom nageslacht
want slechts het schrale gejodel van de pijn
duidt nog de sterkte van de wind aan
de man die gisteren uit het raam sprong
tussen het voorgerecht en de namiddagkrant vergeten
en zijn schaduw
als een lastig insekt
tussen onze vingers pletten
laten we de liefde vergulden
de broeikast verwarmen
het maankind in de buik aanbidden
de beminnelijke God van de mensen op een vlot
(hoor hoe zij zingen zonder tong:
verminderde ascese en verplichte vruchtbaarheid)
opsporen als een ruimteschim
zodat iedere mens
zijn feestneus mag dragen
pasklaar iedere vrouw
het feest van de navel met de narren deelt
en de heimelijke narren die op Zondag wachten
laten dansen in een kring met een hart op hun wang
een hart van zilver met een wijde gleuf
zodat ze voor de hemel kunnen sparen
en terstond

[p. 330]

 

late vruchten kweken voor de akelige dorst

 

een ander woord om niet te zeggen: angst

 

die

 

als een ingesneeuwde Venus in een doodstil park

 

zo plotseling verschijnt

 

gooi dan een sneeuwbal in de tijd!

 

gooi dan een motbol in je mond!

 

want de holte wordt groter

 

en witter de muur

 

waar nog het bloed te pletter slaat:

 

een lichtbundel herinnering

 

zoals na de paring het doofstom lichaam

 

in het geduldige vocht van de slapeloze tijd

 

het bestendige gehamer

 

op het aambeeld van wroeging en verraad

 

herkent

 

als een zeer stipte arbeider

 

de tikklok in de maag

 

een zeer kleine hartvretersmicroob

 

eine kleine tagmusik

 

zwierig de vlinder in het nekvel gesnoerd

 

schamel de woorden op de tong

 

zoals het vroeger is gebeurd

 

het grote lievevrouwenbeest

 

met in de buik

 

de liefde als een warmteslang

 

zoals het vroeger is gebeurd

 

herlees je nu het doodsbericht

 

in je handpalm getekend met een spaanse veer

 

gooi nu een sneeuwbal in de tijd!

 

gooi nu een motbol in je mond!

 

voorbij ieder gevoel

 

kijkt een uitgehongerd kind

 

naast de transistor de soldaat

 

naast de gewonde de priester

 

en achter matglas een kille paniek

 

zoveel gezichten in de bus

[p. 331]

 

op weg

 

een wensdroom in de huid

 

als een verborgen gloeidraad

 

springstof geluk

 

met witte slagroom opgelegd:

 

het is niet meer zo erg

 

je laatste adem uit te blazen

 

als je sterft wordt onmiddellijk je hart

 

in een ander geplant.

 

 

 

LUCIENNE STASSAERT