Nieuw Vlaams tijdschrift. Jaargang 22

[p. 121]

verbeelding
De lenige liefde (II)

7.

we reden hele dagen op honda's, we kwamen snel
aanwaaien als geluk, en je hoefde maar
achterop te springen en geschaakt te willen worden.

en jij wilde altijd wel, o
je wist zoveel te vertellen
in een zoen, ademloos
hing ik aan je lippen, tot

je achterover gleed, en ik trok
haastig door jou naar jezelf
als een leger joden door de rode zee,

ik was de laatste die aankwam.

[p. 122]

8.

overdag sliep ik de helft van de tijd
in zon en in gras, zodat ik 's avonds uitgerust
was, om met jou te slapen. ik weet nog hoe ik dacht:
ik begrijp god niet best, eerst kreëert hij jou,
en daarna wil hij dat we kuis blijven.

maar zo één gedachte volstond voor een avond.
ik kwam binnen, zei hello
en je keek niet eens op, maar zei:
als je bier wil moet je het zelf
in de kelder halen.

en later, weet je nog hoe je lichaam rolde
en schudde onder mij als een plezierboot?
en soms zuchtte je behaaglijk en langgerekt ‘mmm’
als een motor die ik zachtjes op gang hield.

[p. 123]

9.

en 's avonds met z'n allen samen aan een tafel
op een terras, vertel ik voor een glas bier
mijn meningen, als voor een mikro.

gevoelens bewegen zich nonchalant
in te grote woorden
zoals wij in vlotte pulls,

en wat ik voor je voel
noem ik een uurtje later
dan ook maar liefde.

[p. 124]

10

soms kon je bijna verdrinken in je passie.
je adem rolde aan in wilde golven
waarop je borsten en je buik lagen te deinen.
hopeloos sloeg je met tientallen armen
daarbovenuit

tot ik je redde en mond aan mond
je ademhaling tot rust bracht;
tot je vele armen weer vereenzaamden rond
mij en alles herkenbaar werd:

je linkerborst over je hart,
je rechter onder het mijne:
in bei je borsten klopte weer een hart.

[p. 125]

11.

een dag om je prettig te voelen, om
de 1000 meter te lopen, hemingway
te lezen en van jou te houden.

de zon is een gulle welgedane man,
de direkteur van de sunkistfabrieken
bijvoorbeeld, hij kan alles gedaan krijgen.

o.a. dat jij in de laatste strofe van dit
gedicht staat, in nog enkel een broekje
zo dun als het ogenblik voor je het uittrekt.

[p. 126]

12.

wat een gebrek aan patetiek,
zoals hij zegt: ‘hallo.
dus je houdt niet meer van mij.’

en zij, een laatste sandwichhap weg-
werkend: ‘nee.’

en hij, hij praat dan maar verder
tegen de telefoon tot deze klik
zegt, alsof ie iets wegslikt.

[p. 127]

13.

zal ik niet kunnen zwijgen over
je benen die me ontvangen met
open armen?

of zal ik vertellen hoe de gedachte van een
verre koning aan jou door een tovenaar
is veranderd in de maan?

en zullen mijn handen zo zacht gaan liggen
op je borsten als sneeuw op de
mooiste bergen die ik ooit heb gezien?

ja.

HERMAN DE CONINCK