Nieuw Vlaams tijdschrift. Jaargang 21

[p. 313]

verbeelding
De hengelaar

Rauwe lente Donaumonding
pelikanen rijten de hemel tot repen
vissers roken een vossenhol uit.
In het diepe kombuis de vertrouwde bokaal
kaarten vrienden en vrouwen
in lachend Roemeens.

Het is stoer in de stuurhut
dit stampen op het Fortuna-meer
doet weer goed aan mijn burgerlijk zeehart.
Maar de kim is te zichtbaar
de oever te lang
de diepte te peilbaar
en een kind is aan boord.

- Pesjte, vis, sakkert de stuurman,
vis vodka en brood moet ons noenmaal zijn
ginds in het riet langs het eiland
onder die halfverzopen wilgeboom.

Hier kan zich Codine verschuilen
in het boek van Panait Istrati.
Vandaag tussen een matroos en mij
stapt met tastende voet mijn zoon op de loopplank.
- Dit is dus de loopplank, voel ik hem denken,
ik veer boven holten koelerig water

[p. 314]

 

dat ik weet van het strand

 

dat ik weet van de regen

 

dat ik weet van mijn bad

 

van mijn glas in mijn mond in mijn keel

 

dat ik weet uit de hoek van mijn ogen.

 

En dit is weer mijn lange grond

 

vriend van mijn schoenen

 

mijn dubbele steun naar beweegbaarheid.

 

En dit is mijn boomstronk door vader gekozen

 

te klam voor mijn hand

 

maar lief want onwrikbaar.

 

 

 

Wij hengelen met aan de haak wat maïsbrood

 

in een slibgeul tussen lissen

 

mijn dobber in de witte schijn van de boot

 

ligt rood mijn glimlach uit te wissen.

 

 

 

Want soms kijk ik om naar het roerloos kind

 

dat in de hoger bries mij zoekt te doorgronden:

 

‘Wat doet hij daar en hoe blijf ik verbonden

 

met bindsels waar ik geen knoop in vind?

 

 

 

Die woordenschat: hengelen snoer en aas

 

of moeders roep op waaien gedragen

 

die ik hoorde als ‘beet’, - zal ik uitleg vragen

 

en knikken al blijf ik even dwaas.

 

 

 

Dag vogel wiens roep ik nog niet ken

 

fa vijfde oktaaf met trillers die talmen

 

mijn dag wordt weer goed hoe blind ik ook ben

 

ik meet deze streek met toetsende palmen.

 

 

 

Een eerste kleine karper haal ik boven

 

de vrienden huilen een plagend bravo

 

de rietstaal gooi ik bevend in 't gras

 

en hef aan de lijn de snokkende vis op.

 

- Voel zonder vrees hoe je noenmaal nog leeft.

[p. 315]

 

Sprakeloos schuw tast de knaap naar de staartvin

 

die hij vluchtig beroert met verbaasde pink

 

dan buigt hij het hoofd als verwacht hij een kreet

 

een gil of een zucht of een snik.

 

Maar het zwijgen van de stollende dood

 

kan ik hem niet vertalen.

 

 

 

Wat heb ik ziende meer gezien

 

verloren in mijn zichtbaarheid

 

tussen water einder en luchten?

 

Onthulden de bassen van zijn klavier

 

hoe een afgrond lokt

 

zijn achtentachtig toetsen

 

hoe een horizont vervliet

 

zijn gladde open vleugel

 

hoe een schuine vlerkslag rijst?

 

Of doen ze het niet prelude en fuga

 

pedaal en glissando?

 

 

 

Liszt Debussy en Ravel in hun bronleed

 

Borodine langs zijn steppe

 

Grieg in zijn bergen

 

Bach naar zijn hemelse zalen, -

 

vermoeden zijn handen van wier tot wal

 

dé boog die spiegel en ster vereent?

 

 

 

Ik zal hem leren vissen.

 

 

 

Wij zijn alleen

 

de wind brengt keukenreuken aan

 

en lyrische wenken.

 

Twee handen om een stok geklemd

 

onnozel spel

 

een touw strak om de top geknoopt

 

onnozel spel

 

een touw door een kruk aan een haak gehecht

[p. 316]

 

onnozel spel

 

om de haak een balletje deeg gekneld

 

belachelijk

 

een domme vis met open bek

 

waarom niet waarom wel waarom niet?

 

 

 

Tot plots de kurk in het diepe zinkt

 

en een bebrilde lummel stikt in zijn woord

 

daar het kind aan zijn zijde het wonder beleeft

 

de enige kring

 

de eeuwige kring

 

lichaam ruimte mysterie.

 

 

 

KAREL JONCKHEERE