Nieuw Vlaams tijdschrift. Jaargang 21

[p. 245]

Sterven is een werkwoord

Er zullen altijd wapens zijn.
Misschien.
Maar zeker en altijd:
het warme lichaam in de ongeschonden huid
van borelingen op zachte weefsels
van kinderen in gras of achter ramen
van meisjes die zich aan hun stemmen niet bezeren
van jongens die hun doeldrang niet verleren
van vrouwen vol deinende duurzaamheid
van mannen.

Van mannen die zich smetteloos scheren
om naar hun wapentrust te gaan
pardon want ik wil zeggen
om naar hun akkers te gaan
van mannen die vroom prevelen
eer ze de wapens zegenen
pardon want ik wil zeggen
eer ze vrede prediken gaan
van mannen die zich poetsen
om in Geneve te pralen
pardon want ik wil zeggen
om klanten gedienstig te woord te staan
van mannen die hun snor opstrijken
om voor soldaten te staan
pardon want ik wil zeggen
om voor een klasse te staan
van mannen met een masker
om vergaste lijken te slepen

[p. 246]

 

pardon want ik wil zeggen

 

om in een mijnschacht af te dalen.

 

 

 

Het een en het ander heeft men geleerd

 

het eerste helaas nog niet verleerd.

 

 

 

Als kind heb ik met soldaatjes gespeeld

 

jij hebt een blikken revolver gekregen

 

hij heeft een moorddadig boek gelezen

 

wij kennen de roem van het vaderland

 

jullie hebben het mooiste legermuseum

 

zij hebben de nieuwste tank geleverd.

 

 

 

Maar sterven is ook een werkwoord

 

in de laffe imperatief:

 

stik zegt de rook tot het wicht in de wieg

 

gooi je kop weg zegt de napalm tot het meisje

 

zwijg zegt de bom tot de vloekende knaap

 

leg je hart stil zegt de kogel tot de vrouw

 

val van mijn bajonet af zegt de man tot de man.

 

 

 

Al wat gezegd werd werd niet gezegd

 

alleen in de mond van de dood gelegd

 

namens wie namens wie namens wie.

 

 

 

KAREL JONCKHEERE