Nieuw Vlaams tijdschrift. Jaargang 21

[p. 16]

[Drie gedichten]

[De kosmische koude]

De kosmische koude
vreet in de beenderen
het lichaam is maar een wankele woonplaats
een onverwarmde kamer
en de haard van het hoofd
een nutteloos pronkstuk.

Het beslapen bed ruikt naar de dood
en ons zweet dat zich mengde
in het heetste spel
sloeg neer op de spiegels
van onze zielen
wij lagen gehavend
tesaam in de tijd
en op onze lichamen stukken graniet
dachten wij jachttaferelen te schilderen
voor onze zonen een heilige herinnering.

Maar onze lichamen brokkelden af
de schedel werd kaal
en de buik van de liefste
droeg alle littekens van het leven
haar godenborst en haar lenige leest
lagen als dood wild in mijn hand
het was te laat jaren te laat.

[p. 17]

 

Maar om dit besef bouwden de jaren

 

kloostergangen met tralies

 

het leven wint aan voorbije verte

 

maar de kamer verschrompelt

 

tot een hol in de grond

 

waarin wij leven

 

het grote gat god

 

maakt tocht tussen twee deuren.

 

 

 

Die kosmische koude

 

heet doodskou heet dood.

[p. 18]

[Ik heb mijn wereld verkend]

Ik heb mijn wereld verkend
en grenspalen uitgezet
voor mijn zonen
rechtstandige tekens
raadselige taal
van goden.
Mijn zonen noemen ze
vogelveren
(ik ben een vogel
mijn steile vlucht
is fladderen kantelen
vallen).
Mijn zonen noemen ze
spiezen
pijlpunten van obsidiaan
(ik ben een jager
die doodt om te leven
die doodt om 't mysterie
van leven en dood).
Mijn zonen noemen ze
fallus en schede
(ik ben een lichaam
een liefdedier
dat voorbij de roes
verschrompelt tot vlees).
Mijn zonen noemen ze
muziekinstrumenten
maskers konfetti en serpentines
speeldingen van het kind
(ik ben een kind gebleven
dat grenspalen heit
tot in het heelal

[p. 19]

 

en die nieuwe dimensie

 

verkent met zijn spelen

 

bezweert met zijn woorden

 

de laatste der goden

 

op zoek naar de zin

 

van leven en dood).

 

 

 

(naar Kandinsky)

[p. 20]

Ik wacht

Ik wacht in de holle hand van de dag
op een woord op een vrouw op een vriend
een kievit schreeuwt en het regent
een jongen fluit een oeroud geluid
ik zit alleen
de dingen staan
verspreid rondom mij
de transistor zwijgt
de kamerplant die de schemer splijt
is een zwarte vlam
de asbak zegt gedenk
het blad papier wacht ademloos
en in de rook
van mijn eerste sigaret
zweven de dode namen
de boeken geuren droog
de kamer is niet hoog
maar heeft vier muren
een kijkdier achter glas
volg ik de wolken en de vogels.

Er loopt daarbuiten op de weg
een hond een monsterachtig beest.
Ik ben ooit bang geweest.
Het is voorbij.

[p. 21]

 

Gij zult mij vinden

 

een waakzaam man

 

die in het dagboek van zijn leven

 

de leugens heeft gelezen

 

en afscheid neemt

 

van een woord

 

van een vriend

 

van een vrouw

 

rustig en zonder (be)rouw.

 

 

 

WILLY SPILLEBEEN