Nieuw Vlaams tijdschrift. Jaargang 20

[p. 25]

Zes gedichten

Geen vrucht smelt in mijn mond
of ik denk aan u

gij zijt in mijn zintuigen alle

zodat uw huid zit om de perzik
die wacht in de palm van mijn hand

uw tong in de vinnige goudvis
die vonken in het water schiet

uw ruimtemakende lach
in de wiekslag van de duif

en de geur van uw haar
hangt in de lucht die 'k adem.

altijd maar schrijf ik u neer
op de dingen rondom mij

vrouw, sediment van mijn taal
tot gij alom verheerlijkt zijt

en zo blijft

als er niets meer is voor mij
de lucht, het water en de perzik niet

en geen vrucht meer smelt in mijn mond.

[p. 26]

De dingen van de werkelijkheid

De dingen van de werkelijkheid
zijn hard en dicht die ons omringen

zij metselen ons veilig in:
wij zouden zo gaarne hier blijven.

is de dag niet een toren van glas
en massief de nacht?

alleen de vogels van angst weten beter
en vliegen door alle vestingen heen

want dun als het vel van het water
is wat ons beschermt en scheidt
van een wereld vol dodelijke wonderen

dun is de draad van lucht
waarmee wij zwaar aan dit leven hangen.

[p. 27]

Laat in ons vel

Laat in ons vel de vinger van de tijd
de groeven dieper trekken

dieper graaft hij ook het bed
voor de rivieren der herinnering

die vloeien ons toe
steeds maar overvloediger.

is het opdat wij niet verdorren van binnen
en wat geweest is het heden nog spijst?

o dagen, voor nog het ongeduld
(het kwaad dat slapend in onze oorsprong zat)
wakker schoot
en vaart gaf aan de gang der dingen

dagen toen wij de tijd nog niet splitsten
terzij de wereld lagen in het diepe gras

verzonken in de zalige luiheid van de planten
minnaars en doorschijnende kinderen waren

en het vlees nog niet huiveren moest
tussen leven en dood.

[p. 28]

Mij is zo droef te moede

Mij is zo droef te moede
wanneer uw ogen zijn
zwartomrande berichten
vanuit een andere wereld
overgeseind naar de morgen.

stonden uw ogen in de nacht
weer wijdopen naar binnen gekeerd?

kwam weer de processie der doden voorbij
de luid klagende, zwijgend verwijtende doden

en die in hun nood zich beroepen
op hun verwantschap met ons?

ik weet wij zijn gemaakt om neer te dalen
in de diepte van ons bestaan

maar mij is zo droef te moede
dat in ùw ogen, geliefde
ik de berichten van de dood moet lezen.

[p. 29]

Naakt en leeggeplunderd

Naakt en leeggeplunderd
door schimmen op strooptocht
achtergelaten op het strand van de nacht
zijt gij langzaam ontwaakt.

kom vlug uit de donkere schacht
het is morgen
het is zoveel fantastischer hierboven:

ook voor de doden is de beste plaats
onder de zon

ook voor 't onstoffelijk ontmoeten.

breng ze maar mee uit de nacht
wij zullen ze met hun lieve namen
bezweren en welkom heten.

ze geven een wonderdiepe dimensie
aan het licht van de dag dat u kleedt

en aan uw liefde die vlees is en gebaar

maar volg ze niet in de nacht
wees voorzichtig
hij is bodemloos en zonder grenzen.

[p. 30]

 

blijf hier nog lang en bewaar het instinct

 

van uw zusters de rozen

 

de minnaressen van de zon.

[p. 31]

De wesp

O wesp, rosse koningin
van dit seizoen

gloeiende schicht woede
losgeschoten uit welke hel?

alles davert van angst
als gij komt

en de vriendelijke vrucht
wordt nog zoeter in uw vlees
als gij haar zoent.

niets echter breekt uw wet
verzet noch verbond

gij heerst en boort ontuchtig
de gaten van bederf

en nimmer, nimmer
is uw majesteit verzadigd.

RENÉ VERBEECK