Nieuw Vlaams tijdschrift. Jaargang 18

[p. 745]

verbeelding
Een boodschap! Een boodschap

Stilte! Ik heb een boodschap!
Een boodschap voor dit stuk papier.
Kalm hand. Ballpoint. Gehoorzaam wezen.
Kogeltje in het puntje! geen gemier.
Oog! Niet zo heen en weer; niet lezen hoor.

Maar stil! Ik heb een boodschap voor dit huis.
Buren. Hou op met dat rond wentelen in bed.
Je haren schuren zo tegen de muren,
je lange hoofdhaar en je korte pluis
kan ik van verbeelding niet verduren,
ach tragisch praat het ongevraagde kruis.

Maar stil! Ik heb een boodschap voor de stad,
drie straten ver, waar vreemdelingen
onder het gevaarlijk voor uitluifelen
der woeste huizen kwetsbaar schuifelen
op zwarte schoenen, over droge dingen,
en nauwelijks de hoek om of daar wachten
ze al, verdraaid hun ogen weer
op de mijne en op mijn gedachten
achteloos teer draadloos

[p. 746]

 

maar stil! Ik heb een boodschap voor het land,

 

ik zie de schaduwen van wolken in de manen

 

schijn langs berghellingen naar boven gaan en

 

over de rand verdwijnen

 

en stervenden het oogwit nog verlicht

 

met ingehouden ziel verstomd verstijven

 

om deze boodschap eindelijk in te lijven

 

bij het verdwijnen van hun vergezicht

 

 

 

maar stil ik heb een boodschap voor de aarde

 

zachte warme knikker dat je bent aarde

 

wie is van jouw met mens en bos behaarde

 

oppervlak het vachtgenot bekend,

 

het slaapfluweel, de ingeweven waarde

 

 

 

maar stil.

 

Ik heb een boodschap voor het heelal.

 

Voor, van, het heelal en de

 

sterren de vallende

 

sterren tussen mijn opensperrende

 

benen gaan ze beneden

 

langs glijden ze tussen

 

mijn beide dat kan niet

 

heen en de

 

maan is die al

 

 

 

Hè dat was heerlijk zo te schrijven,

 

heus het heelal bedoelen, en mij rijk

 

van achterhoofd tot hielen voelen

 

losgaan van het laken en naar buiten drijven

 

door allebei de ramen tegelijk.

 

 

 

LEO VROMAN