Nieuw Vlaams tijdschrift. Jaargang 18

[p. 148]

Staphorstse

Haar schedel is een spiegel van metaal,
een last van eeuwen draagt ze op het hoofd:
bedstede, zeugen, rijp septemberooft,
koe, kerk, vervormingen precies op schaal:

Ze zwijgen alle in hun eigen taal
al wordt Gods woord gelezen en geloofd,
wanneer de nacht haar felle slapen dooft
gaan schielijk alle dingen aan de haal.

Maar beelden keren in een handomdraai
en zinnen breken met schriftuur en wet,
haar lichaam brandt onder het bonte baai,
ze ruikt het hooien en het man'lijk zweet
en bronstige tractoren rood en heet
gaan dwars en stuurloos door het polderbed.

JACQUES IDSERDA