Nieuw Vlaams tijdschrift. Jaargang 18

[p. 140]

Tempel van Zeus

Het landschap

Achter de kranten
waar het laatste dorp
mee zit dicht geplakt
kust de hemel
de aarde, ligt
Genesis op haar
eerste bladzij open,
ligt de ruimte
met haar zeer blonde
onderkant naar boven.
Sloten spelen met vuur,
reigers dansen,
voelen voorzichtig
aan de ruimte
met hun vlerken.
Een haas zit op,
kijkt verder dan zijn
eigen gras en luistert.
In een straaljager
duikt Hermes
uit de kruin van
de hemel steil
naar de aarde af,
voor het gebulder uit
van de goden,
een homerisch gelach
door de ruimte.

[p. 141]

 

Een paard gooit zich om,

 

zet zijn staart,

 

gaat in draf.

 

Hij neemt

 

ze prachtig op,

 

hij is

 

helemaal buiten.

[p. 142]

De tempel

Achter een dozijn
bladwaaiende zuilen
staat de tempel van Zeus,
een pauw aan de poort,
een paal
met een roodbonte vlag
van het ras.
Binnen bewegen zich
priesters achter glas
in veel licht.
Lagere dienaren
in blauwe overalls
dragen honingblond stro
in de stallen,
emmers edelvoer, bereid
onder toezicht van
de Raad voor het Rundschap.
Een geur van wierook
en lindaan verspreidt zich
over de hooizolders
naar de spanten.
Hier wordt zacht gesproken,
nooit geschreeuwd, gelachen;
wie hier dient
weet vooraf: ik ben
mijn eigen ballen kwijt.

[p. 143]

De excursies

Uit alle delen
des lands trekken
tussen tien en twaalf,
tussen twee en vier
door de heilige ruimte
de boeren, sigaren
brandend, reukoffers
voor God Dier.
Niet voeren, niet
aanraken, niet
op eigen klompen!
Mompelend
achter de gids
tot het stil wordt,
de groep tot stilstand
komt in het hart
van de tempel
voor de laatste box.
In kniehoog stro,
nerveus, lichtschuw,
staat Zeus in
de vier hoeven van
's werelds beste stier
te trampelen boven
zijn zak met ballen,
dagelijks gewassen,
zachtrood,
room wit,
air
gekonditioneerd.

[p. 144]

De sprong

Viermaal daags
vliegt de pauw
op het hek,
spreidt hij zijn 100
open ogen uit
over de staart,
viermaal daags gaat
de huid van een koe
over het gepolsterd paard,
wordt de stier uitgeleid,
door Zeus de sprong gewaagd,
de roede gejaagd
onder het schootsvel
van Io, de godin,
de al-moeder die in
alle moeders baart.
Licht vlamt
uit heilige hoornen,
een god paart
op gouden hoeven
met zijn zilveren bruid.
Niet aanraken,
niet spreken,
niet op eigen klompen!

[p. 145]

De distributie

Priesters in witte
schorten tappen
de vagina af,
verdunnen het zaad
in retorten van
hemelhelder glas.
Lagere dienaren
poetsen het goud
van hoornen en hoeven,
bereiden krachtsop
in het mengvat.
Bij de poort
schreeuwt de pauw,
gemotoriseerde boden
in een zwarte jas
van olympisch leder
brengen pijlsnel
in een aktentas
door heel Koevoorde
en verre omgeving
de zaadcellen van Zeus
bij de leden van
het genootschap op
het eerste bellen
thuis.

[p. 146]

Epiloog

Mist
kruipt uit
de gedoofde sloten,
sluit het paard en
de haas en de reiger in,
het blad van Genesis
trekt krom van de dauw,
de hemel legt
zich over de aarde
als een man
over zijn vrouw.

JAN ELEMANS