Nieuw Vlaams tijdschrift. Jaargang 17

[p. 192]

Drie gedichten

Symptomen

Soms wenkt een hand in een droom,
een zwellend ritme in de ruimte
en o die opstand bij het opstaan
en die morgenzon, een scherf blind licht.

Ik kom dan handen te kort
om alle steden te verdelgen
om elke liefde te bedrijven
om elk landschap te beschrijven.

Steeds op dezelfde ontstellende wijze
word ik bevrijd van elke mening.
In mijn eigen voetstappen wonend
volgen de ogen van het landschap
mijn onverstoorbare beweging.

Ik ben een stipje op de horizon.
Tussen ons blijft alles onbeslist.
Je luistert niet. Je wordt bang.
Ik steek een storm op.

[p. 193]

Authenticiteit

Wie de koele stap in het water
heeft gezet, wie met de adem
de grashalm heeft omgebogen,
wie de fluisterende huid heeft bekend
die ruikt naar het kruid van de geest,
kent geen woorden meer.

strenge weefgetouw der woorden
verwekt zacht giechelende meisjes
als schaduwen tussen bladeren.

Wie de splitsing? De leugendetector
zoemt verfrissend, een boottochtje
dat eindigt in je handen.
(Kent gij de dame in de vogelkooi?)
Wie niet méér weet dan de kogel,
een roeispaan misschien, gebroken,
de aarde buiten haar omlijsting,
blijft veroordeeld tot de haat.
De aarde geurt als gek,
als in de eerste dagen.

[p. 194]

Haptisch

Bakstenen Gotiek. Mijn traditie hapert.
Betreffende de tastzin. Noem mij.
De dorre schande. Een handvol verraad.
De gehavende vriend. Siddering in zilver.
De wonde ontstaat steeds gewapenderhand.
Spreek rustig nu, alles is vergoed,
alles is voorgoed ontstaan en
onnoembaar als de deemoed.
Verblindend zegt gij, kijk hoe
het lichaam langzaam opstijgend
reikt tot het zichtbare oppervlak,
De geduldige palmen wachten op uw wuiven.
Het wanhopige gebaar van het landschap.
De kracht waarmee gij dit denkt
is lichtend
is verbazend licht en lichtend.
Er komt geen eind aan
uw tastbare glimlach.

WILLEM M. ROGGEMAN