Nieuw Vlaams tijdschrift. Jaargang 16

[p. 719]

Chanson voor een dood vriendinnetje

Ik ben ziek geworden aan eenzaamheid.
Met jou ben ik mijn stemvork kwijt.

Je ogen, voorwereldse luchten
die langzaam opklaarden,
waren de waterpassen der aarde.

Speels was je leven
een evenwicht zoeken,
een horizontale stand,
een luchtbel in wat water
maar faliekant.

Nu ben je een luchtbel
vol heilige stilte
in een waterloop zonder sas.
In de dood staan alle ogen
waterpas.

ROBIN HANNELORE