Nieuw Vlaams tijdschrift. Jaargang 13

[p. 1119]

[Drie gedichten]

Niets meer

Dit niets meer beneemt
adem en bloed
langer dan om
het najaar te merken
noodwendig is.
Niets meer, dieper dan niets.

Als alles sneller trilt
dan het trommelvlies
en alles over het uiterste
paars is gestegen,
wat drukt dan op
de slagader langs mijn hals,
dat ik niet inslaap
nu Venus morgenster is
die niemand heeft gezien?

Uw voorhoofd was droog
en mat als behouwen marmer,
toen uw laatste gebaar
reeds bij zijn aanvang brak,
moeder die gij niet meer zijt,
wijl ik uw zoon nog ben.

Als ik de rilling ken
van uw voorhoofd naar
uw neergevallen hand
dan wekt de zon in

[p. 1120]

 

het brandpunt de vlam

 

van de zekerheid.

 

 

 

Waarom dan steek ik

 

de lamp te zeven uur aan

 

en luister ik verstomd

 

naar de stompe toren?

[p. 1121]

Het moeras

Het bos daarbeneden
is - vergis u niet -
een donkerblauw moeras

en de huizen zijn dode vissen.
Ook dat het licht aangaat
mag u niet misleiden.

In elke woestijn kwam iemand om
door gelovigheid.
Dit is mijn vlees, dit is mijn bloed.

Dit is geen vloek over God.
Zes chromosomen hebben bewogen:
mijn moeder sterft.

Zij leeft nog in de galaxie.
Wanneer zij die verlaten zal
is over de brug van Varol

een eland gevlucht.
Houd me dan voor
waar het zenith is.

[p. 1122]

Grafiek

Gij vindt de beelden
rein van Hellas en
van even witte tropen,

terwijl de kruinen
uit de nevel van de klei
onder uw voeten helder zijn.

Gij geeft het licht de
namen van uw aders
op de vier ivoren wanden.

Maar in de tuin met de hortensia
zijn wij bewust afwezig
door het noorderlicht.

De zee ruist van de nacht
in de muscusring om Bali.
Uw ademhalen ervaar ik niet.

JAN VERCAMMEN