Nieuw Vlaams tijdschrift. Jaargang 13

[p. 184]

Monologen van een ikonoklast

Als de nacht voor de muur staat
de sterren zijn van geen tel
en de bloemen schrikken terug
in de kooi van de aarde
schrijd ik in mijn stappen aan
schrijd ik op mijn geluid
dat zwart is dat zwaar is
van de nacht is.

Gelovend in een wonder
zon aan een nachtelijk net
ster in de huid van de dag
logika van biddende handen
loop ik ter plaats en zie
onder mij lopen de straten
uit de aders van de kassei
bloedt geluid en ik ben blij
en lach maar mijn blijheid
verdort en wordt angst.

Want een spiegel liegt nooit
en de droom zegt veel waarheid
en de kuil die een ander groef
wij graven kuilen voor elkander
valt open nog breed genoeg

[p. 185]

 

voor een rug en een stel handen

 

en het leven dat mij vroeg

 

zindert van water en lacht

 

en vangt mij op en de winden

 

vernemen mijn as en strooien ze uit.

HEDWIG SPELIERS