Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 12

[p. 296]

Lijfsbehoud

1.

Het misverstand de kiemcel van elk leven
Wordt eenmaal onverbidlijk opgeheven

Wat ik u vriendlijk aandeed en u gaf
Was alles dus voorlopig en onaf.

Vóór deze wereld is vergeven en vergeten
Heeft niemand ooit iets werkelijk bezeten

De woorden hier gedacht en uitgesproken
Worden met één trefzeekre slag gebroken

Zodat alleen het klankloos kernkristal
Zijn waarde en zin behoudt als eindgetal

Tenslotte worden toekomst en verleden
Volledig één in het vereeuwigd heden

Dat zonder leegte en breedte uitgestrekt
Nooit uit zijn blindlichte ijstijd wordt gewekt.

2.

Ik leef tot nietzijn nog onvoorbereid
Met liefde in de aardse dubbelzinnigheid:

Te zijn of niet te zijn? Verruklijk spel
Van nu eens niet en dan weer wel.

[p. 297]

 

Een zweem van heiligheid, een beetje schurk

 

Met loden schoenen en een hart van kurk;

 

 

 

Ik wil hoe kwalijk ook en hoe onfris

 

Mij wentlen in wat bloedwarm menslijk is

 

 

 

Ik wil eerwaardig en belachlijk zijn,

 

En jubelen, en krimpen van de pijn

 

 

 

Ik wil aanbeden worden en gehoond; -

 

Door de engel en de kwade droes bewoond.

 

 

 

'k Aanvaard verdriet, belediging en smaad

 

Als men mij maar in deze chaos laat.

 

 

 

J. GRESHOFF