Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 9

[p. 1137]

[Nummer 11]

[Gedichten van Karel Jonckheere]

Ballade van de verhangen kollega

Het koord kwam uit de hoek gekropen
en krulde zichzelf tot lus.

Zie, zeiden de ogen met bloed doorlopen,
zó ver is het dus.

Keel, zeiden de ogen, wij zijn verloren,
waarschuw de tong, de neus en de oren.

Maar de stem bleef stokken waar ze stak,
omdat het hart in de keel bijna brak.

Toen het koord op de stoel geklommen was,
die glansde onder het zolderraamglas,
zat daar de haak reeds te wenken.

Als water gingen de ogen dicht.

Ogen, luistert, spraken de oren,
wij hebben nog nimmer zo 'n stilte gehoord.

Handen, luistert, spraken de oren,
waarom hebt gij monds woorden gesmoord?

Voeten, luistert, zeiden de oren,
gij hebt zo dikwijls de stilte gestoord,
zet een stap of struikelt, strompelt of danst.

Maar niets dat roerde, zong of sprak,
noch huisgeluid noch duif op het dak.

[p. 1138]

 

Precies op het punt toen de twee oren

 

zelfs de ijlte van hun geduld verloren

 

en meenden ook maar slapen te gaan

 

in een lichaam dat was op slot gedaan,

 

ging plots de wereld weer aan het leven

 

in een verbaasd waarom.

 

 

 

En de oren waren tevreden,

 

een stoel kantelde om.

[p. 1139]

Nieuwe wandeling

De landschappen, die ik achter mij liet,
schuiven spelend in en uit.
Die dag keek ik om, ze waren er niet,
ik stond voor een matte ruit.

Ik vroeg mijn ogen: wilt gij ze weerzien,
die vroegen het aan hun archief,
dat antwoordde: alles voorradig,
elk beeld, elk negatief.

Dan heb ik de ogen gesloten,
op de tast ben ik verder gegaan,
heb zelden zoveel genoten
langs een nimmer begane baan.

Tot de bomen bleef ik spreken
over wonderen onder de grond,
over 't lied van diepe kreken,
die geen hengelaar ooit schond.

Ik vond luister op ronde stenen,
die nog spraken aloud vuur,
zo dat ik woorden moest lenen
buiten ruimte, boven vuur.

Toen ik moe was in vingers en voeten
schoof ik als rust de ogen weer open.
Ik had drie stappen, niet meer dan drie,
over mos en tussen dennen gelopen.

[p. 1140]

Bedrog

Gij hoort mij naar de sparren zien
(zeg eens schors, zeg eens bries, zeg eens boom)
hoe meer ik u leer, hoe meer ik u los
door de til van uw oor naar de droom.

Hoe maak ik nu beeldloos mijn ogen
en beeldrijk de schors van mijn huid,
ik heb u telkens bedrogen,
mij fladderen slechts klanken uit.

K. JONCKHEERE