Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 9

[p. 1071]

[Gedichten van Jan Vercammen]

Morgenrijm

De hele
morgen is rijmgrijs
ook de gele
wijzers, dubbele zeis

van de tijd.
Ik ben teruggekeerd
uit de blijheid
ongedeerd

om de bloemen om
de nieuwe zon
die klom
over Babylon

de stad
en het land
om één trillend blad
in uw hand

om mijn gebed
dat geen god hoort.
Ik ben gered
maar ik moet voort.

Voort? Och
waarheen?
Ik zal toch
altijd alleen

[p. 1072]

 

nog wederkeren

 

naar het verleden, getijde

 

dat van ontberen

 

roerloos ligt: een wijde

 

 

 

heide de tijd ontgleden:

 

er was een pad,

 

eeuwen geleden

 

trad

 

 

 

ik langs daar u tegen.

 

Ik ben teruggekeerd

 

langs zeven wegen

 

ongedeerd.

[p. 1073]

Avond

Weemoed
De voorbije nacht
trekt als een vloed
ver af, over de strandvacht

van de dag
ligt de ledigheid
die langs het eerste land lag.
Waar zijt

gij, langs waar
heb ik de avond bereikt?
Geen zee meer ontwaar
ik en het land wijkt.

Ik lijd
om u verlangen
naar een tijd
die door zijn gang en

zijn eenzaamheid ver-
ijlde tot
schaduw van niets, ver
als een verlaten god.

Ik wil u dààr
wedervinden,
niet waar
het blinde

[p. 1074]

 

lot nog waart.

 

Waanzin.

 

Eén ster staart

 

mij diep het oog in.

 

 

 

Zal mijn schip slaap

 

na zovele mijlen

 

de hoge scherpe kaap

 

omzeilen,

 

 

 

die mij bevrijdt

 

van deze dag

 

waarin de tijd

 

ten anker lag?

 

 

 

De klip

 

voorbij

 

ligt niet vóór het schip,

 

ze ligt in mij.

[p. 1075]

Vóór de nacht

De mirre van uw schouders
geurt in mijn mond.
In mijn hand is het spoor
van een volkomen parabool

helder gebleven.
Het woord
van het leven
trilt op de boord

van kristal.
In uw kleed
ruist de val
nu gij toetreedt,

schuw voor het licht,
schuivend uw handen
langs de scherpe schicht-
lijn van de

schaduw. Achter u geen
spoor. Een kleine spier
alleen,
gescheiden schier,

trilt zich open.
Ik wacht.
Antilopen
spreiden de nacht

[p. 1076]

 

over ons. Ik

 

zag de ster van de muur

 

en Orion, ik

 

hoorde het veldvuur

 

 

 

in de herfst en Mo-

 

zart. Aan

 

de andere zinnen, die de go-

 

den met hun eigen waan

 

 

 

vervulden, behoort

 

de vervulling van de nacht.

 

Zwijg: het woord

 

is voorbij en ik wacht

 

 

 

niet meer. De tijd

 

ontstaat.

 

Gij zijt

 

de maat.

 

JAN VERCAMMEN