Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 3

[p. 404]

Ik sterf van dorst

Je meurs de soif auprès de la fontaine

Ik sterf van dorst, ach moet ik dan verdwijnen,
als elke dag mij duizend vreugden geeft
en ik de smaak ken van de donkerrode wijnen,
waarin de dronkenschap der zoete wijsheid steekt.

Ik sterf van dorst, al schitteren robijnen
in zonbeschenen dauw en peerlen in mijn lied,
al kan ik domplen in geluk, ik moet verkwijnen
aan 't knagen van de roep die nimmer vrede liet.

De vreugde volgt geen koers, geluk is nooit een haven,
waarin de blauwste boot, in diepe rust gemeerd,
de gouden gaven van het leven kan ervaren -
geluk is weemoed, kind, een zeer oud zeer.