Nieuw Vlaams Tijdschrift. Jaargang 1

[p. 394]

Aan mijn vrouw

Gij zijt mijn angst en mijne weelde,
de schaduw op mijn aangezicht
gij zijt het vuur dat mij verteert en
mij verlicht.

Zal ik u danken om dit licht
met woord en rijm op trage maat?
zal ik u noemen: zon, gedicht
of toeverlaat?

Gij zijt de duur van mijn bestendigheid,
de breede rust die in mij vaart
gij zijt de trage loutringstijd
die rijkdom gaart.

Gij zijt mijn rust en onrust beide,
verweer en spiegel van mijn angst
gij zijt de dood, de lang verbeide,
die mij omhangt.

PAUL VAN KEYMEULEN.