De Nieuwe Gids. Jaargang 4

[p. 394]

Sonnetten. Door Hélène Swarth.

I.

Nu zie ik drijven op de grijze baren,
Met marmerbleek gelaat en brekende oogen,
Die brekend smeeken om Gods mededoogen,
De schoone dooden, die mijn droomen waren.

Hun zaligmakend lachen is vervlogen.
De wind spreidt wijd hun lange gouden haren.
En zonder zucht, sta ik hen aan te staren,
Met machtlooze armen, die geen redding pogen.

Mijn Levenswijsheid had met eigen handen

Een ijspaleis gebouwd voor al mijn droomen.

In hooge zalen met kristallen wanden

Zag ik ze, als blanke schimmen, gaan en komen....

Toen liet de Lent haar gouden toortsen branden...

't Paleis stortte in, verdronken zijn mijn droomen.

[p. 395]

II.

Verwacht van mij geen klacht meer over 't leven,
Gij die te laag staat voor mijn hooge haat,
Gij die niet gist wat strijden is en streven,
Maar zelf u prijst en over braafheid praat.

Dood zijn uw goden; 't vleesch is god gebleven.
Wee, wien ik 't masker werp in 't slijk der straat!
Wien ik het kleed aan flarden ruk, zal beven
En slaan de handen voor 't beschaamd gelaat.

Mijn Toorn zal komen als een trotsche wreker,
Sterk als een heermacht en vol heldenmoed,
In de ééne hand een zwaard, in de andre een beker.

En elken logen, die zijn oog ontmoet,
Drenkt en verslaat hij - miju Toorn is geen spreker! -
En dood is in den dronk, en 't zwaard is goed.

[p. 396]

III.

Verslagen ligt wien ik ten strijde zond:
Geloof-in-liefde en 'k hoor den lach des Lots.
Doch in mijn huis troont vorstelijke Trots,
Met vonklend oog en strenggesloten mond.

Zijn wenk is wet: een vingerwijzing Gods.
Met Wil en Moed sloot hij een koen verbond.
Stil, onder 't stalen pantser, bloedt zijn wond.
Zijn kroon is doornen en zijn troon is rots.

En voor de poort van mijn paleis houdt wacht
Een krachtig wachter, wijs en achtenswaard.
Zijn naam is Zwijgen en zijn spreuk: - ‘Geen klacht!’

En in zijn rechter blinkt een goed blank zwaard.
En in mijn huis, waar niemand schreit of lacht,
Blijft trouw en eeuwig mijn geheim bewaard.