De Nieuwe Gids. Jaargang 1

[p. 136]

Sonnetten door Willem Kloos.

I.

Ik denk altoos aan u, als aan die droomen,

Waarin, een ganschen, langen, zaalgen nacht,

Een nooit gezien gelaat ons tegenlacht,

Zóó onuitspreek'lijk lief, dat bij het doomen

Des bleeken uchtends, nog de tranen stroomen

Uit halfgelokene oogen, tot we ons zacht

En zwijgend heffen met de stille klacht,

Dat schoone droomen niet weerommekomen…

Want álles ligt in eeuw'gen slaap bevangen,

In de' eeuw'gen nacht, waarop geen morgen daagt -

En héel dit leven is een wond're, bange,

Ontzétbre dróom, dien eens de nacht weêr vaagt -

Maar ín dien droom een droom, vol licht en zangen,

Mijn droom, zoo zoet begroet, zoo zacht beklaagd……

[p. 137]

II.

Zooals daar ginds, aan stille blauwe lucht,

Zilverenzacht, de halfontloken maan

Bloeit als een vreemde bloesem zonder vrucht,

Wier bleeke bladen aan de kím vergaan.

Zóó zag ik eens, in wonderzoet genucht,

Uw halfverhulde beelt'nis voor mij staan,

Dán, met een zachten glimlach en een zucht,

Voor mijn verwonderde oogen ondergaan.

Ik heb u lief, als droomen in den nacht,

Die, na een eind'loos heil van éenen stond,

Bij de eerste schemering voor immer vloôn:

Als morgenrood en bleeke sterrenpracht,

Iets liefs, dat men verloor en niet meer vond,

Als alles, wat héél ver is en héél schoon.

[p. 138]

Ave Maria.

Ik droomde van een kálmen, bláuwen nacht:

De matte maan lag laag in mistig glimmen -

Maar hóóg scheen van de schemerende kimmen

Der klare starren wolkenlooze wacht.

Toen, tusschen maan en starren, rees Zij zacht -

Mij zoeter dan de Muze! - en scheen een schimme,

Wijl 'k om haar hoofd als diademen klimmen

En dalen zag der sterren gouden pracht.

O liefste mijne! éer ik een gróete vond -

Ave Maria! ruischte 't door mijn ziele,

En heel mijn ziele ruischte u toe - éen zucht...

Totdat op eenmaal door de stille lucht

Al die millioenen gouden droppels vielen,

En ge als een heilige in die glorie stondt..

[p. 139]

Eva.

Zij hoorde 't twisten, en den doffen smak -

Zij kwám niet - zág niet - zag in mijmering

Altijd die eene plek, waar de appel hing,

En de appel zelven aan dienzelfden tak.

Zij dacht: ‘is 't ál een dróom... herinnering...?

Was 't mijn hand... wee mij! Góds hand, die hem brak..?
Toen trad Gods engel tot haar, kalm, en sprak:

‘De Heer zegt: ‘Vrouwe, zie uw zoon!’’ en ging.

En golvend vielen op zijn vaal gelaat

Haar lokken, toen zij viel, de goudenen,

Wijl 't zware hoofd aan 't outer bonsde, en lag...

Zij roept het lijk... roept God... die zwijgt en haat...

Zij wist niet dat de dood zóo stil was... en

Vóelt dat zij was vervlóekt; van de' éersten dag...