De Nieuwe Gids. Jaargang 44

[p. 590]

Aan Willem Kloos door Jacob Hiegentlich.

Toen de zwarte zeilen vloden

voor mijn sidder-bangen blik,

niemand achterbleef op 't doode

eiland eenzamer dan ik,

slechts omwiekt van schouwe nooden

in dat nachtzwaar oogenblik,

brak toen niet aan roode kimme

waar het kwijnende verdriet,

't zwarte schip van duistre schimmen

kwellend langzaam me verliet,

blinkend plots' een dage-glimme?

Huivrend hoorde ik Uw lied.

Uit mijn oogen welden tranen,

zuivre tranen van mijn jeugd:

na al moedelooze wanen

heeft Uw zang mij rijk verheugd,

want het eed'le, blank-vergane

schiep Gij leedvol om tot vreugd.

Schooner verzen dan de Uwe

kende onze jeugd er geen,

geene weelde als dit luwe

roerend, roerlooze geween.

Marmer-sterke, broze, schuwe,

wij beminden U alleen.

Envoi.

Willem Kloos, wie koel Uw waarde

in zijn ziel omzichtig meet,

weet wat schoon Gij hem vergaarde

harte-lied in hijgend leed,

dat Gij op zijn barre aarde

zingend, Goden dalen deed.