Nevens eene Dichtkundige bespiegeling Van Gods almagt en goedheid; Zo wegens de treurige Uitwerkselen van dien geweldigen Vloed voor Nederland in 't algemeen, als de wonderdaadige Bewaaring van deeze Stad in 't byzonder.
ô MEnsch! beschouw eens recht, hoe 't hoogst geducht Vermogen
Zig heden werkzaam toont in 't straffen van ons Land;
Wees door Verharding, noch door Ongeloof bedrogen,
Ken, in de Teekens van Gods Roê, zyn slaande hand.
Die droeve Teekens! die Getuigen van het zieden
Des lang getergden toorns van een' vergramden God!
Bewyzen dat een Volk zyn Straf niet kan ontvlieden,
Als 't zondig, zorgeloos, den Schikker van elks Lot
Geen eerbied toont, niet vreest; de mildste Zeegeningen
Te schandelyk misbruikt, in 't volgen van zyn Lust,
Of 't hart te greetig hecht aan nietige Aardsche dingen,
En op den broozen staf van Zelfbetrouwen rust.
Maar wat toch heeft een Land, waar in het kan betrouwen,
Zo de Almagt het niet dekk' voor ramp en ongeluk?
Niets weezendlyks.... Gelyk we in 't onze thans beschouwen,
Daar, in veele Oorden, elk gedompeld ligt in druk,
In armoede en elende!... Ach, naare Omstandigheden!...
Bedroefde uitwerksels van een ongewoonen Vloed
En uitgelaaten Storm! ô Rampen, slechts geleeden
In weinige uuren tyds!... Wat voorzorg, kracht of spoed
Weêrstond U?.... 't Woên des Storms kan 't Ebgetyde stuiten,
Jaagt, vóór het Vloedgety', den Vloed op 't hevigst aan,
Die over Dyken bruist, welke in hun kring besluiten
Een reeks van Dorpen; of vermorselt onder 't slaan
De Dammen, nog te hoog voor 't aangepreste Water,
Dat, by den donkren nacht en 't woedend Stormgeweld,
Ter Dykbresse inberst met een schrikkelyk geklater,
En in een Meer herschept het laag gelegen Veld!
Zie, Rykaart! uwen Hof, uw Lusthuis en Waranden
Hier even min verschoond als de armste Boerenhut.
De Vloed bedekt in 't kort Wei-, Veen- en Koorenlanden;
Daar niets het Vee of Graan voor 's Waters woên beschut!
De Rundren loeijen heesch, terwyl zy hygend zwemmen,
Door 't zwalpend Water zo van Weide als Stal beroofd;
De Paarden snorken náár; 't geschrei van Menschen-stemmen
Wordt door den Stormklaroen, hoe gierend, niet verdoofd!
't Schreeuwt alles even zeer om hulp; maar, hoe veel Zielen
Zyn redloos in dien nood! Wie helpt hen altemaal?
Hoe redden zy zig zelv'; daar reeds hun Huizen vielen?
Wie bergt hun Levens? Wie geeft hen een heusch onthaal?
Een ieder vreest zyn nood ten top te zien gereezen,
En kan in deezen staat geen Vriend zyn' bystand biên!
De Duisterheid des nachts vermeêrt het angstig vreezen;
Zelfs de eene Huisgenoot kan d'anderen niet zien.
Dus komt 'er menig om, en moet in 't Water sneeven.
Weêr andren vlugten op de Daken, of een Boom
Bergt hun reeds afgemat en schier geëindigd Leven!
Der Steden Straaten zelfs verandren in een Stroom!
't Onnoozel Vee ziet men by menigte verdronken;
De Huizen wechgespoeld, het Huisraad dryft dooréén;
En zy, die 't Leven in dien nood als wierd geschonken,
Vergaan van honger, koude en andre angstvalligheên.
Ach akelig Treurtooneel van treffende Ongelukken,
In éénen Nacht gewrocht! wie ziet u niet met schrik?
Veréénigd Nederland! hoe wigtig voelt ge u drukken
Door d'arm der Almagt, die, zelfs in één oogenblik
U gantsch vernielen kan. Des is deez' Waterroede
Een Geessel slechts van Tucht en van Beproevingskracht.
Indien een zwaarder, van Verbolgenheid, eens woedde,
Gy wierd 'er met uw Volk wel t'onder door gebragt.
Maar neen.... ‘Algoede God! wat waart ge ons nog genadig,
Gy hebt nog deeze Stad, goedgunstiglyk, verschoond!
Gy zyt nog jegens ons barmhartig en weldaadig,
En hebt ons slechts de magt van uwen arm getoond
In teekens, die de Vloed nochthans heeft nagelaaten,
Op dat we uw Almagt en uw Goedheid tevens zien.
Wat kan ons toch de kracht van Dyk en Sluizen baaten!
Wilt gy den Storm en Vloed tot ons Verderf gebiên?
Genadig God! dat dan de Nood ons zy tot leering,
En wy, verbryzeld en verslaagen van Gemoed,
Uw Gunst erkennen! Trek, ja dwing ons tot Bekeering.
Zoo vreezen wy geen ramp, hoe fel Natuur ook woed’.
F.B.
|
|
Auteursrechtvrij