Nephtunis Zee-wagen
(1671)–Anoniem Nephtunis Zee-wagen–
AuteursrechtvrijToon: Jenno mon belle ‘k WIer Gister ontboden,
Op een seeck’re Bruylofs-Feest;
Om dat my den Bruydegom nooden,
Ben ick mee ter Feest geweest,
Maer, O! broeck wat was’er oock,
In dat Huys een vreemt gespoock,
‘t Wijl het daer soo dapper smoockten,
Datmer stickten in de Roock.
Het quam wat slegjes,
Dat de Bruydt beschoncken was:
| |
[pagina 74]
| |
Speelnootjes en Speelkneghjes,
En Genooden al den bras,
Waren met’er heel bela’en,
Want ze kon niet gaen noch staen,
En het was by-na op ‘t tipje
Dat de Kerck uyt sou gaen.
Den bruygom baerden
Tegens haer soo bijster sterck,
‘t Scheen ze daer deur wat bedaerden,
Datze raeckten na de Kerck:
Z’hielt ‘er wat beschaemt kwansuys,
Stingh soo stil gelijck een Muys,
t’Wijl ze stonden om te Trouwen,
Tot ze weder quamen t’Huys.
Ick was verwondert
Datse noch soo pret kon sien;
Doe begon men haer in ’t hondert
Veel gelucks in d’Echt te bi’en;
Daer met voeghden wy ons strack
Al te samen aen den back:
Met wy waren ne’er geseten,
Onsen bruydegom dus sprack:
‘t Sa bruylofs-gasten,
Yder past te wesen gaeuw,
Wilt maer rijckelijck toe-tasten,
‘k Bidje schouwt doch niet te naeuw,
Elck sijn mont en handen rept,
‘t Staet hier voor je op-geschept,
Val maer louter aen het schransen,
Soo je lustigh honger hebt.
Wy doe aen ’t Eten,
Niemant dochter om de bruydt;
Want men hadder schier vergeten,
(t’Wijl ze was geloopen uyt
Op een plaets daer in de buyrt,
Daer zer kleeren hadt gehuert.)
Doch sy quam doe so bekroosen,
Of se hadt de moor gescheurt.
Stracks sy’er schickten
Neffens daer den bruyd’gom zat;
Waer van yder soo verschrickten,
Dat’er niemant schier en at.
| |
[pagina 75]
| |
Elck sijn oogen op’er sloegh,
d’Eenen tegens d’ander loegh,
‘t Scheen den Honger die vergonger,
z’Hadden aen ‘t Gesicht genoegh.
Doe aen het Kitten:
‘t Eten raeckten aen een kant:
Gingen by elckander sitten,
Met een Potje in de Hand,
Dit wierd dus in ‘t rond gebrocht,
Dat eer langh dat Moutigh Vocht,
Veel is in de Kruyn geklommen,
Eers’er hebben om gedocht.
Hier wouw men springen,
Daer zat weer een ander Trop,
Die om ‘t best wouw singen,
Maer de bruydt die heften op;
‘t Is nou, sey ze, vry Gelagh,
Veur een vroyelijcken avondt,
Hey! soo meen’gen droevigen dagh.
Den een die jockten,
Om te speelen met de Kaert,
d’Ander een Toebackje roockten
In het hoeckje van den Haert:
Gints sat een gezelleschap,
Die niet riepen als Tap, Tap:
‘t Gong’er louter avontuyrigh
Op de bruyloft van Ian Rapp.
Elck toonden vreughden,
d’Een die dansten, d’ander songh,
En de derde hem verheughden,
Dat het nou soo vreughdigh gongh:
Elbert in een donck’re hoeck
Streelden Baertjes Schorteldoeck:
Heynck die gingh een Speelman halen
Op ‘t Geselleschaps versoeck.
‘t Scheen hy niet konde
Vinden die hy hebben wouw,
Heeft’er ‘t lest noch een gevonden,
Want hy quam met blinde Pouw;
Doen scheen eerst het spul volmaeckt,
Hadd’ het Vat niet uyt-geraeckt,
‘k Meen het hadder nou geschatert,
| |
[pagina 76]
| |
Maer nu wierdt de vreughd gestaeckt,
Treur niet, wat duycker!
Legh maer elck een Stuyver uyt,
Ick zel Brandewijn met Suycker,
Loopen halen (zey de Bruydt,)
‘t Is oock stracks in ‘t werck gestelt,
‘t Geldt dat wierd‘er toe-getelt,
Doch, ze haeldt ontrent voor d’helft,
En behieldt de rest van ‘t gelt.
Wy doe aen ‘t scheppen,
Die maer sleghs een Lepel kreegh,
Hadje eens de Bruydt sien reppen,
Met een snap was ‘t kopje leegh:
Louter ginghze hier haer ganck,
Want het was’er rechte dranck,
Datse noch ten lange-lesten,
Gladt geraeckten van de banck.
Het was gekloncken,
Eerz’et selver heeft gegist,
En se was soo smoorigh droncken,
Datse nergens van en wist;
En de Bruyd’gom riep te met,
Speelnoots helpt’er doch te bedt;
Maer het scheenz’ hem niet en achten,
Dat zer hebben op gelet.
Hy wouw’er vatte,
Op dat hy’er boven droegh:
Steyl-oir (riepze) wat zel datte;
En se schopten, en se sloegh;
Laet me leggen daer ick legh,
‘k Ligje hier niet in de wegh,
Liefste (zeyd’ hy) gaet te bedde,
En doet toch het geen ick segh.
Sy doe aen ’t schelden,
En se greep’em by de kop:
Hy hem daer-en tegen stelden,
Ende smeet’er dapper op.
Daer was sulck een groot rumoer,
‘t Huysje stingh in rep en roer,
Doe we liepen om te schijen,
Viel de Lamp juyst op de vloer.
O! broeck het gonck’er
| |
[pagina 77]
| |
Doe soo hevigh op een slaen:
En we stingen vast in ’t doncker,
‘t Wijl het Licht was uyt-gegaen,
Saten onderwijl mekaer
Met de handen in het haer,
Doe het Lampje wier ontsteken,
Trock mer weder van elckaer.
Flucx! houdje Snater,
Zeyd’ hy als men ‘t jou belast.
Maer ze wou doe in het water
Springen: Doch, men hielt’er vast.
Ze was van ‘t Spougen soo ontijgh,
Dat ick schier de walligh krijgh,
Als ick denck om ‘t vuyle Bruytje,
Dies ick verder van haer zwijgh.
|
|