Neerlandia. Jaargang 80

[p. 62]

Schrijvende lezers

Zwaar 1

N.m.m. zou het laatste nummer van ‘Neerlandia’, aan cultuur en integratie gewijd en overigens een uitstekend, zij het zo al zeer zwaar nummer, in zijn geheel herdrukt moeten worden en dan met in het Nederlands vertaalde Engelse, Franse, Duitse en Italiaanse citaten. Uw redactie kan toch niet van haar lezers verwachten, dat deze talen voor hen ‘gefundenes Fressen’ zijn. Bovendien: wij maken ons terecht zo druk over het Nederlands in Vlaanderen.

G.J.M. KORTMAN

Nuttig

De lezing van de twee jongste nummers van ‘Neerlandia’ geeft mij aanleiding tot het uitspreken van mijn grote waardering van het redactioneel beleid van Uw (c.q. ons) twee-maandelijks orgaan in het algemeen, en in het behandelen van de Nederlandse cultuur-belangen in het kader van de Nederlands-Belgische en Europese verhoudingen in het bijzonder. Met name bewonder ik ook de moed van de redactie en U, om de lezers het zeer fundamentele betoog van de Heer Lic. Paul Janssens voor te zetten, omdat dergelijke studies - afgezien van hun actuele politieke ‘haalbaarheid’ - nuttig, ja onmisbaar, zijn om voldoende de gecompliceerde materie bewust te houden bij degenen, die er in overheidsof verenigingsfunctie aan verder kunnen bouwen en bij hen, die educatief of publicistisch bredere groepen in stadia van meer acute belangstelling, moeten voorlichten. Het lijkt mij in ieder geval een basis, waarop groeperingen die al weer te lang hun eigen weg zijn gegaan, een gemeenschappelijk uitgangspunt kunnen hervinden. Voor een enkel wat te zwak uitgewerkt détail, waarin op de laatste blz. van zijn betoog, de tegenstelling met de Engelse en Franse ‘eenheidscultuur’ m.i. wat overtrokken wordt, kom ik wellicht met een artikeltje in ‘Neerlandia’ terug.

DR. W. VERKADE

Zwaar 2

Mijn kennis van de Engelse taal is zo beperkt, dat ik helemaal geen nut heb van oorspronkelijke citaten. Nu Neerlandia 6/1975, blz. 174, 175, 176, 177 en 178 voor de helft en meer daarvan volstaat en verder nog vele Franse teksten (die ik wel kan verstaan), dacht ik dat er toch mag op worden gewezen dat:

-	ofwel teksten moeilijk vertaalbaar zijn maar dan voor de minder geschoolde helemaal zinloos worden;
-	ofwel voor interpretatie vatbaar zijn dan zinvol in beide talen (oorspr. + vertaling) worden gepubliceerd.

Ik weet uit mijn omgeving dat de meeste lezers en niet alleen deze van Neerlandia, dezelfde problemen hebben.

De vraag die ik mij stel is waarom die citaten in de oorspronkelijke taal opnemen? De schrijver is meestal bevoegder ter zake dan de doorsnee lezer en de zeldzame lezers die de vreemde taal beter beheersen kan naar de oorspronkelijke tekst worden verwezen.

F. HENDRICKX

Sint-Truiden

Akkoord

De redactie is het volledig eens met de kritiek op de onvertaalde citaten in Neerlandia 1975, nr. 6. Tijdsgebrek was er de oorzaak van dat de teksten zonder vertaling werden gepubliceerd. De auteur zelf zorgt alsnog voor een keurige vertaling van de citaten. Neerlandia zal ze publiceren als los inlegvel, zodat de lezers dit kunnen inlassen in het passende nummer en de tekst lezen zonder de Franse, Duitse en Engelse hindernissen.

NEERLANDIA

2 × Merkwaardig

In NEERLANDIA (1976, Nr. 1, blz. 29), schrijft de heer J. Van Aerschot, Brussel: ‘Tijdens een onlangse vergadering van de Vlaamse Kultuurraad...’ Merkwaardig genoeg is hier het bijwoord onlangs als bijvoeglijk naamwoord gebruikt (een gebruik waartegen ik overigens geen bezwaar maak). Maar nog merkwaardiger is dat een van mijn Franse studenten mijn aandacht op dit taalkundig verschijnsel vestigde!

J. VAN DER STAP

L'Etang-La-Ville

Ergernis

In ‘schrijvende lezers’ (1976, nr. 1) geeft J. van Aerschot een opsomming van gevallen van taal-wangedrag van Nederlandse individuen of instellingen. Van sommige van die gevallen was ik op de hoogte, met als voornaamste bron ‘De Standaard’.

Naar mijn ervaring is het in het geval van taal-wangedrag van instellingen een goede metode de instellingen zelf te benaderen. Veelal is het wangedrag het gevolg van onwetendheid, domheid. Uit eigen ondervinding weet ik dat de klager bij de instelling op een ontvankelijk oor stuit.

Ik heb indertijd naar aanleiding van het KLM-incident (genoemd door Van Aerschot, geruime tijd terug in ‘De Standaard’ medegedeeld) naar de KLM zelf geschreven, daarbij een knipsel uit ‘De Standaard’ insluitend. Ik kreeg daarop een redelijk antwoord dat de belofte van betering in de toekomst inhield. Dat antwoord heb ik toen naar ‘De Standaard’ gestuurd. Tot mijn verbazing kreeg ik van de redaktie geen antwoord, in de redaktionele kolommen verscheen er geen blijk van ontvangst van het, mijns inziens, positieve bericht van de KLM. Ik kreeg toen het gevoel dat ‘De Standaard’ er als de kippen bij is negatieve berichten te publiceren over Nederlands taalgedrag, doch zich weinig laat gelegen aan positieve.

Een zelfde gevoel had ik toen ik in ‘De Standaard’ het bericht las over de Linkebeekse zaak, waarover ook J. van Aerschot schrijft. Ik begreep niet goed waarom dat bericht nu in de krant moest. Ten eerste was het onpersoonlijk, ook al ging het om een persoon. Mogelijkheden tot verbetering waren zo niet aanwezig. Het bericht kreeg daardoor iets hetserigs, dat mij herinnerde aan zwarte dagen van weleer, te weten de jaren 1940-'45, toen onze kranten veel van dit soort ‘nieuws’ bevatten. De sarkastische opmerking waarmee ‘De Standaard’ sloot: ‘zo blijven zij geliefd in Vlaanderen’ kwam ook geheel uit die sfeer. Mij ontging de zin van dat soort berichtgeving. Men kan trouwens met groot gemak tegenover het hufterige gedrag van de Nederlander in het gemeentehuis van Linkebeek het positieve gedrag van menig Nederlander in België stellen. (Ik kan ‘De Standaard’ en ook J. van Aerschot wel iets melden als ze daar behoefte aan hebben.).

H. NEUDECKER

Schagen