Neerlandia. Jaargang 71

[Nummer 5]

[Mededelingen van het Verbond der Vlaamse Academici]
Leden van ons Verbond grijpen naar de pen

De redaktie van het Mededelingenblad ontving drieërlei brieven.

1. Bedenkingen met terugwerkende kracht - sub specie van citaten - omtrent een bepaalde Verordening van mei 1966...

-	Trots ligt ten grondslag van alle grote fouten. (Ruskin).
-	Wanneer men alleen handelt bijwege van wereldvreemd denken, dan staat men erg bloot aan het begaan van fouten. (Vauvenargues).
-	De fout is even groot als hij die haar begaat. (Spreekwoord).
-	Het zijn niet altijd fouten die ons ten verderve voeren, maar de wijze, waarop wij ons daarna gedragen. (Mme. de Lambert, ± 1733).
-	Fouten zijn altijd vergeeflijk, als men de kracht heeft ze te bekennen. (La Rochefoucauld).
-	In de verhouding van mens tot mens is het bekennen van een fout altijd iets dat naderbrengt. (Ida Heyermans).
-	Men begint zijn fouten opnieuw wanneer men ze vergeet. (De Ségur).
-	De bitterste straf voor onze fouten is, dat ze ons bijna altijd in de noodzakelijkheid brengen er nieuwe te begaan. (Daniël Stern).
-	De handen vouwen is goed; ze openen is beter (nl. om aan te pakken). (Spreekwoord).
-	De schoonste, oprechtste gebeden, en degene die het snelst ten hemel stijgen, zijn ‘daden’. (R.H.).

2. Een suggestie. (We ontlenen er de hiernavolgende passus aan.)

‘Zou een manifest, ondertekend met de naam van een duizendtal bij het Verbond van Vlaamse Academici aangesloten leden, en gericht tot de zogenoemde Komissie-Meyers, niet een beeld kunnen ophangen, aan de ene kant van datgene wat België mankeert (in de zin van: waaraan België lijdt), en aan de andere kant van dat wat derhalve in het rijksbeleid zou moeten aangevuld of verworpen worden?

Een tegelijkertijd levendig en scherp beeld!

Geen gezagsinstantie, verantwoordelijk voor om het even welk euvel, zou aan de kritiek mogen ontsnappen.

Ervaringen omtrent Belgisch staatsbeleid laten toe vooraf de schouders op te halen voor wat het resultaat zou zijn van een dergelijk manifest, een “zoveelste manifest”... Maar het zou een onvergeeflijk tekort aan strijdvaardigheid laten vermoeden als, vóór die Kommissie-Meyers met een laf kompromis uitpakt, niet een waarschuwing zou worden geuit tegen de halfslachtigheid, tezamen met een oproep tot verder aftakelen van het traditionele half-beleid!’

3. Enkele losse terechtwijzingen aan het adres van hen die te Brussel het anti-Vlaamse kompleks behartigen...

-	Doe wat in het Algemeen Belang... en je zal jezelf gediend hebben.
-	Eigenbelang dat wélbegrepen is komt onrechtstreeks het Algemeen Belang ten goede.
-	De alledaagsheid van een rottoestand is geen reden om foute toestanden, misstanden dus, in zwang te

[p. II]

	houden en om de beoefening van deugden te verwaarlozen.
-	Vrijheid die tot anti-Vlaamse bandeloosheid ontaardde moet reakties uitlokken... Die heten jullie dan: tyrannie linguistique. Maar: wie begon er?
-	Verwacht van een ander dat wat ge die andere hebt aangedaan. Wie zelf nooit eerbied heeft gekoesterd, zal ook nooit in staat zijn bij anderen eerbied te wekken!

Het schrijven van brieven aan de redaktie is een nogal nieuw verschijnsel in onze rangen, maar het is een gelukkig verschijnsel.

En daarom zouden we tot onze leden willen zeggen: grijpt naar de pen!

De Centrale Raad kan uit die bijdragen van u putten en puren datgene wat zijn moties kan voeden.

De Centrale Raad van het V.V.A. vergaderde te Antwerpen op 18/3/1967.

Het centrale punt van de agenda was het probleem van de Katolieke universiteit te Leuven. Als gastspreker werd uitgenodigd professor Raymond Derine, voorzitter van de Vereniging der Vlaamse professoren (V.V.P.).

Prof. Derine zette uiteen hoe de onderhandelingen V.V.P.-C.S.F.L. (groep Maisin-Lagasse) en V.V.P.-Les Comités de Défense (voorzitter Leonard) tot nu toe verliepen.

Nadien werd overgegaan tot het opstellen van een motie die ondertussen in verscheidene bladen werd opgenomen.

Door omstandigheden is deze tekst niet eerder kunnen verschijnen, zodat hij nu vertraagd wordt opgenomen, als dokumentatie.

De Centrale Raad van het Verbond der Vlaamse Academici, ingelicht over de onderscheidene strekkingen die er bestaan omtrent de lokalisatie van het Franstalig Lovanium ten zuiden van de taalgrens op korte afstand van Brussel of Leuven; verzet zich met kracht tegen vestigingen die er zouden toe bijdragen hetzij de inplanting hetzij het behoud van Franstaligen in de Vlaamse kultuursfeer in zwang te houden of te bevorderen (dit zou al vast het geval zijn indien Hamme-Mille, grenzend aan de onmiddellijke Leuvense omgeving, als lokalisatie-centrum weerhouden werd).

Het Verbond spreekt als zijn overtuiging uit:

dat elke vestiging gelegen aan de poorten van Brussel of aan de rand van Leuven een nieuwe gelegenheid scheppen zal tot uitdaging, plagerij en wrijving;

dat geen van de twee volks- en taalgemeenschappen zich verder moet willen medeplichtig maken aan het in stand houden van ondraaglijke levensmodaliteiten;

dat de tot hiertoe vooropgestelde mogelijkheden van lokalisatie nog nooit hebben beoogd het ‘echte’ Wallonië deelachtig te maken aan de spreiding van het hoger onderwijs;

dat de verantwoordelijken voor de te treffen maatregelen als eerste plicht hebben zich aan te passen aan de dualiteit van de rijksbevolking en zich te laten bezielen door de oude wijsheid: ‘soort bij soort, bevordert de vree’.

De Centrale Raad van het Verbond der Vlaamse Academici, in vergadering te Antwerpen op zaterdag 18 maart 1967.