Luc de Mey overleden
Het plotseling overlijden van Luc de Mey te Ariën-aan-de-Leie is een onherstelbaar verlies voor de Vlaamse beweging in Zuid-Vlaanderen.
Hij behoorde tot de Zuid-Vlamingen die hun taal door eigen inspanning en met eigen middelen geleerd hadden. Hij was erin geslaagd. Hij heeft meer dan eens een prijs gewonnen bij de jaarlijkse Nederlandse taal- en letterkundige wedstrijden in Zuid-Vlaanderen. Het tijdschrift Notre Flandre/Zuid-Vlaams Heem publiceerde verscheidene novellen van zijn hand, die van een rijk taalvermogen getuigen.
Zelf had hij bij het Zuid-Vlaams Landjuweel een prijs gesticht die, ter herinnering aan prof. R. Despicht, studiën over volkskunde bekroont.
Luc de Mey stond zijn man op vele gebieden. Naar een woord van een van zijn vrienden, aan zijn graf uitgesproken, was hij ‘het voorbeeld van de propagandist’; in zijn dagelijkse omgang een man van daden, van onophoudelijke kleine daden met uiteindelijk invloedrijke uitslagen’.
Afgevaardigde van het Vlaamse Verbond van Frankrijk voor Vlaams-Artezië verdedigde hij de beweging in beroerde jaren trouw en moedig met het wapen waarover hij beschikte: Uilenspiegelse humor en vindingrijkheid.
Hij was bevriend met prof. dr. V. Celen en had vele kennissen in Vlaanderen: op allerlei hoogtijdagen was hij een graag geziene figuur. Hij voerde een uitgebreide briefwisseling vooral met Noord-Nederland, waar hij tientallen korrespondenten had. De betreurde overledene was trouwens een overtuigd lid van het Algemeen Nederlands Verbond.
De Vlaamse Vrienden in Frankrijk waren voornemens hem dit jaar, n.a.v. zijn 70ste verjaardag, te huldigen. Bij zijn begrafenis op Paasmaandag, waren ze in groten getale bijeengekomen om hem de laatste groet te brengen.
Lode Hoex, Lille.
Auteursrechtelijk beschermd