Neerlandia. Jaargang 62

[p. 80]

Amerika
zoals het leeft, werkt en denkt
II

In het vorige Neerlandia-nummer hebben we het eerste gedeelte geplaatst van een uittreksel uit een boek van prof. Fagginger Auer, dat onder bovenstaande titel verschenen is. Thans willen we aan dat boek een slotartikel wijden.

Daaraan willen we de opmerking laten voorafgaan dat uiteraard de inzichten en beschouwingen van prof. Fagginger Auer niet moeten worden beschouwd als een evangelie geldend voor geheel Amerika. De geleerde schrijver kent slechts een deel van het grote werelddeel van nabij. Voor zijn oordeel over toestanden buiten dat gedeelte moest hij dus ook afgaan op andere bronnen van inlichting. Maar hoe dan ook, het boek dat wij bespraken geeft de lezer in het algemeen een goede indruk van Amerika.

Aan de beschouwingen over de misdaad in Amerika ontlenen we de volgende punten.

Op de voorgrond zij gesteld, dat wel vaststaat, dat de misdadigheid, zowel in de stad als op het platteland in de laatste jaren ernstig is toegenomen.

Tegen misdrijven buiten de steden gepleegd en vooral gericht op alleenstaande boerderijen kan niet voldoende worden gewaakt, omdat de politiemacht in die streken zeer onvoldoende is.

Onbetrouwbare politie

De kwaliteit der politieambtenaren in de steden is hier en daar onder de maat. Het ontbreekt velen aan eerlijkheid en betrouwbaarheid. ‘Gangs’ worden beschermd door de omgekochte politie, die steekpenningen aanneemt. Zuiveringsprocessen leveren slechts tijdelijk succes op.

Arrestatie van misdadigers stuit op vele moeilijkheden in deze federatie van sou- vereine staten. Ontsnapt een misdadiger naar een naburige staat dan moet uitlevering gevraagd worden, hetgeen in de regel zeer tijdrovend is.

Executie van veroordeelde misdadigers kan door handige advocaten jarenlang worden opgehouden. Het jury-stelsel werkt ook niet bevorderlijk bij de pogingen van de overheid de criminaliteit de kop in te drukken door vlugge en strenge bestraffing.

Chantage

De misdaad als een welgeordend bedrijf van chantage is een zeer typisch Amerikaans kwaad. Misdadigers verenigingen vragen aan neringdoenden een bepaald bedrag per maand, onder voorwaarde dat men dan beveiligd is tegen kwaadwilligheid dier vereniging. Wie niet wenst te betalen krijgt moeilijkheden met de ‘gang’, die voor niets terugdeinst.

Tot de misdadigersgroep behoren vooral immigranten uit de Zuid-Europese staten, in het bijzonder Italianen, die, veel minder dan de immigranten uit de noordelijke immigratiegebieden in Amerika kunnen wennen, en zich in Amerika vreemdeling blijven voelen, hun innerlijke steun zijn kwijt geraakt en gemakkelijk onder invloed geraken van misdadig aangelegde individuen.

Scholen en de beoefening van de sport hebben er veel toe bijgedragen onder de jeugd een geest te scheppen, welke een anti-sociale houding verwerpt.

Het Rassenvraagstuk

Over het moeilijkste vraagstuk dat de Verenigde Staten bezighoudt zegt prof. Fagginger Auer o.a. het volgende:

Het rassenprobleem heeft bijna altijd een fysieke oorsprong en doet zich op ten opzichte van een ongelijksoortige minderheid, minderheid in kwaliteit of in getal, of van beiden. De mens is nog een kuddedier, dat andere dieren, welke niet tot dezelfde soort behoren, uitstoot.

De poging ‘to Americanize the foreigners’ leverde in de Ver. Staten geen moeilijkheden op met de immigranten uit Noord- en Zuid-Europa, die met de reeds in Amerika gevestigde volkeren gemeen hadden, dat zij gezamenlijk tot het blanke ras behoren.

De moeilijkheden ontstonden bij de contacten met ‘colored people’. Indianen (343.000), Japanners (142.000), Chinezen (118.000) en de negers 16.000.000 of een tiende deel van de bevolking der Verenigde Staten.

De Indianen zijn nooit slaven geweest, maar waren de oorspronkelijke bezitters van het land, onafhankelijke stammen met wie tractaten gesloten werden.

Gelijk voor de wet

In vele opzichten erkent de wet geen verschil tussen blanken en kleurlingen, zelfs in staten waar segregratie (apartheid) regel is. Blanken en kleurlingen hebben dezelfde burgerlijke rechten; een contract tussen een kleurling en een blanke is even geldig als een overeenkomst tussen twee blanken. De strafwet kent eveneens

Foto v.d. voorlichtingsdienst van de ambassade van de Ver. Staten van Amerika.
Gebouw van 42 verdiepingen, waar o.a. de collegezalen van de universiteit van Pittsburgh (Pensylvania) aan niet minder dan 25.000 studenten plaatsbieden. Links staat de Heinz Memorial Chapel, het centrum van het godsdienstig leven aan de universiteit.

[p. 81]

geen onderscheid tussen de twee rassen; voor eenzelfde vergrijp wordt aan beide dezelfde mate van straf opgelegd.

Ook de federatieve grondwet erkent - aldus prof. Fagginger Auer - geen verschil tussen de rassen.

Het emancipatie-edict van Lincoln, op 18 december 1865 geldig verklaard, waarbij aan alle slaven de vrijheid werd gegeven, was geen onvermengde zegen, want een groep mensen, die nooit zelfstandig waren opgetreden, en daarvoor ook alle capaciteiten nog misten, was plotseling aan zich zelf overgelaten, met voor de negers zeer ernstige gevolgen, zelfs de hongerdood voor vrouwen, kinderen en ouderen.

Na tijden van nameloze ellende voor de negers is er gelukkig een aanzienlijke verbetering te hunnen opzichte gekomen.

Vòòr 1860 was in sommige zuidelijke staten wettelijk verboden aan negers lezen en schrijven te leren, zodat allen analfabeet waren. In 1900 was dit slechts het geval met 40 % en in 1940 met 10 %. Aan de verschillende colleges en universiteiten van Amerika studeren volgens de laatste berichten bijna 130.000 kleurlingen. In de noordelijke staten zijn er meer dan zeventig colleges met negerprofessoren. Op het toneel en in de concertzaal treden geregeld negers op.

Jammer, dat het lage economische peil, waarop het negerras staat, verdere algemene ontwikkeling in de weg staat. Onder vele negers heerst nog een groot gebrek aan werklust. Men is tevreden met een loon dat voldoende is voor de dagelijkse allernoodzakelijkste behoeften. Deze negers sparen niet of weinig.

Er zijn doktoren, apothekers, vele ambtenaren, landeigenaren onder de negers, maar niemand, ook niet in de noordelijke staten, zal er bijv. aan denken om een kleurling te laten benoemen tot directeur van the Bank of America.

De naar de noordelijke staten verhuisde negers (2.000.000 tussen de jaren 1910 en 1940) zijn er veel beter aan toe. Hun inkomsten liggen veel hoger dan in de zuidelijke staten; zij spaarden meer, werden door de vakbonden als met blanken gelijkwaardige leden beschouwd en de staten Illinois en New York hebben negers naar het Congres afgevaardigd.

Het grote struikelblok bij de emancipatie der negers ligt in de omstandigheid, dat de federatie der Verenigde Staten is samengesteld uit een aantal souvereine staten, die ieder voor zich wettelijke regelingen kunnen treffen aangaande hun inwendig beheer.

Hoewel die wetten niet in tegenspraak mogen zijn met de federale grondwet kan bijv. de staat Georgië huwelijken tussen blanken en negers verbieden, het gebruik maken van dezelfde spoorwegwagons door blanken en kleurlingen niet toestaan en het bezoeken van scholen der blanken door negers verbieden zonder in conflict te komen met de grondwet, omdat deze daarvan met geen woord gewaagt.

Foto v.d. voorlichtingsdienst van de ambassade van de Ver. Staten van Amerilca. Kerk in Californië, waar 1200 personen binnen, maar liet clnbbele aantal buiten de kerk, in auto's gezeten, de zondagsdienst bijwoont.

Rasvermenging, de oplossing

Met verandering der wetten wordt dit probleem in Amerika echter niet opgelost. De vooral in het zuiden ingewortelde overtuiging ten opzichte van het negerras moet veranderen en dit verandert men niet opeens. Misschien dat de oplossing eenmaal komt door rasvermenging, zoals een Amerikaan opmerkte tegenover prof. Fagginger Auer: ‘The negro problem will solve itself in time, through intermariage. After six generations all Americans will be three shades darker and there will be no problem

Vermoedelijk zullen vele Amerikanen van deze oplossing niet willen horen.

Regeringsvorm in V.S.

Op zeer bevattelijke wijze geeft de schrijver een overzicht van de voor leken vrij ingewikkelde regeringsvorm van de Verenigde Staten, een federatie van souvereine staten, die zich vele belangrijke rechten voorbehouden. Achtereenvolgens worden behandeld: de grondwet, die niet meer dan 8 artikelen bevat, waaraan in de loop der tijden 22 amendementen werden toegevoegd, dan de functie van de president in het staatsbestuur, een functie zoals men die nergens ter wereld vindt, voorts het Congres en het Hoogste Gerechtshof.

De macht van de president is groot, maar hij kan bijv. geen oorlog verklaren. Dat kan slechts het Congres doen. Hij kan geen wetsvoorstellen indienen, maar wel aanbevelen, omdat hij geen lid van het Congres is. De president is omringd door deskundige raadsmannen, zijn ‘secretarissen’, die geen ministers zijn volgens ònze begrippen, daar ze geen wetsvoorstellen mogen indienen en zelfs niet tot de Wetgevende Vergadering worden toegelaten, tenzij hun verzocht wordt daar aanwezig te zijn. Door hun voortdurend contact met de president is hun invloed niettemin zeer groot.

De grootste invloed - aldus prof. Fagginger Auer - heeft de Amerikaanse president door zijn persoonlijkheid. Populaire presidenten zoals Roosevelt en Eisenhower krijgen vrijwel alles gedaan. Roosevelt wist in zijn radiogesprekken, beginnend met ‘My friends’, alles van het Amerikaanse volk te maken en het volk, dat unaniem tegen deelneming aan de grote wereldoorlog was, er toe te krijgen zijn volle kracht in te zetten tegen Hitier en diens politiek.

Vervolgens beschrijft Fagginger Auer het Congres, de wetgevende vergadering, (Senaat en Huis der Afgevaardigden). De senatoren zijn eigenlijk de ambassadeurs van de 48 souvereine Staten. Het volk kiest in het Huis der Afgevaardigden zijn vertegenwoordigers, de ‘congressmen’. Daar de senatoren voor zes jaar zitting krijgen, zijn zij betrekkelijk onafhankelijk van de politieke stemming van het ogenblik en kan de Senaat derhalve zijn machtige invloed op politiek gebied aanwenden. De ‘congressmen’ worden slechts voor 2 jaar gekozen en zijn zeer afhankelijk, willen ze populair blijven, van hun kiezers, hetgeen vaak tot zeer eigenaardige praktijken leidt.

De senatoren zijn mensen van rijpere leeftijd, doorkneed in de politiek, vaak vermogend, zeer gezien in het gezelschapsleven in Washington. Zij hebben grote invloed bij benoemingen van hoge ambtenaren, zij zijn zeer welkome gasten op alle ambassades en legaties. Een ‘congressman’ is in Washington helemaal niet in tel. Naar wat hij opmerkt in het Lagerhuis, luistert ‘men’ niet. Maar de hele

[p. 82]

wereld luistert, als de voorzitter van het machtige ‘Committee on foreign Affairs’ zijn mening geeft.

Buitenlandse politiek

Op deze verhandeling over het Congres laat de schrijver nog een beschouwing volgen over de buitenlandse politiek van Amerika, welke na de Spaans-Amerikaanse oorlog niet meer afzijdig bleef en de Amerikaan van toeschouwer bij het wereldgebeuren tot medespeler maakte.

De bouw van een sterke vloot (gewezen wordt op het boek van de marine-officier Alfred Thayer Mahan ‘The influence of seapower upon history’) verplichtte Amerika om maritieme steunpunten te zoeken, goedschiks of met geweld. Deelneming aan de 2de wereldoorlog schonk Amerika grote invloed in Japan (Formosa), Europa, de Middellandse Zee, Korea, IJsland en vele andere gebieden waar het troepen mocht legeren of vliegvelden mocht inrichten. En dit alles geschiedt, hoewel de Amerikaan eigenlijk het meest voelt voor een politiek van isolatie, van je buiten andermans zaken houden. Voor Amerika, dat geen gedetailleerd programma kent voor zijn buitenlandse politiek, is van het grootste belang, dat daar de juiste man tot president wordt gekozen, omdat diens macht, vooral op het gebied der buitenlandse betrekkingen, zo bijzonder groot is.

Een vroegere Britse ambassadeur in Washington, Lord James Bryce heeft over de figuur van de Amerikaanse president eens gezegd: ‘The President retains an unfetterd initiative, by means of which he may embroil the country abroad, or excite passion at home’. Vandaar dat er op internationaal gebied - met uitzondering van Moskou - geen belangrijker persoon is dan het hoofd der machtige Amerikaanse republiek.

De rol der V.S. in de toekomst

In het laatste hoofdstuk van zijn boek geeft prof. Fagginger Auer zijn oordeel over Amerika's rol in de toekomende jaren. Naar zijn mening zal Amerika zich uit defensieve overwegingen in Oost en West omringen door een gordel van naties, die een veilig stootkussen vormen. Zij leggen echter niet, zoals Rusland doet, hun wil op aan die andere landen. Amerika zal, om een sterk voorbeeld te geven, nooit aan Engeland zeggen: ‘ik zal je luchtmacht financieren, maar dan moet je een republiek worden’.

Amerika zal stellig zijn principes over kapitalisme en democratie naar buiten willen verbreiden, maar niet door dwang zoals Rusland. Door de geweldige economische macht der V.S. zal Amerika in het buitenland ook wel politieke macht verkrijgen, maar het zoekt deze zeker niet. Geeft Rusland economische hulp, dan volgt de politieke macht vanzelfsprekend.

Voor Amerika's internationale handel is het nodig, dat de andere landen in de wereld economisch sterk zijn. Amerika zal dus nooit die landen economisch willen overheersen. Wel, dan is het duidelijk, dat het ook geen politiek overwicht beoogt. Wereldoverheersing door Amerika is bovendien niet denkbaar, omdat door de tussentijdse verkiezingen het Congres om de 2 jaar een wijziging ondergaat, kan ondergaan en alsdan andere inzichten gaan gelden ten opzichte van de buitenlandse politiek. Voor wereldoverheersing is Amerika niet stabiel genoeg.

Voorlopig heeft Amerika genoeg zorgen voor zijn interne aangelegenheden. Spanningen zijn er voldoende: het rassenvraagstuk, arbeidersproblemen, geschillen tussen landbouw en industrie enz.

Bovendien zal Noord-Amerika hoe langer hoe meer te rekenen krijgen met Canada, Mexico, Centraal- en Zuid-Amerika, waar nog onlangs Amerika's vice-president Nixon werd verguisd. Geen dezer landen zal ooit een knechtschap der V.S. dulden of verlangen.

Geen wereldverovenaar

Ergo zal Amerika nooit een wereldver over aar worden maar zal het in wijsheid trachten zijn devies ‘E pluribus unum’ (van velen één) tot werelddevies te maken. Toch zijn grote veranderingen in Amerika - met zijn Monroeleer - ingetreden, hetgeen wel het duidelijkst aan de dag treedt door de opmerking, dat Amerika's oostgrens tegenwoordig bij de Weser ligt. Maar Amerika is daar niet als heerser, doch als partner. Amerika is rijk aan dollars, en wat van hoger belang is: rijk aan grondstoffen, voedsel, arbeidskrachten en kennis. Maar nooit zal het voldoende bezitten om het aardrijk daarvan voor 100 % te voorzien. Wel kan het - zonder grens - blijven geven uit de rijkdom van zijn psychische eigenschappen, zijn praktische zin en vooral ook zijn gemeenschapszin, erfgoed uit de tijden van de ‘frontier spirit’.

Als die geest over de gehele aarde vaardig wordt en Amerika zal ongetwijfeld daarbij willen helpen, dan zal er eendracht groeien, eendracht waarvan Salustius heeft gezegd: ‘Concordia parvae res crescunt’, eenmaal ook zinspreuk van de Republiek der Verenigde Nederlanden. (Concordia res parvae crescunt).