Neerlandia. Jaargang 61

[p. 6]

Langs Australiës kust van Freemantle naar Sydney
Reisindrukken van een Nederlands echtpaar

Een Nederlands echtpaar, dat einde 1956 de reis ondernam naar Nieuw-Zeeland voor een bezoek aan de daarheen gëemigreercle kinderen, deed als eerste Australische haven Freemantle aan de Westkust aan, om van daar langs de zuidkust stomende de zeereis voort te zetten tot Sydney, vanwaar naar Auckland werd gevlogen. Aan de familie in Nederland werd een uitvoerige reisbrief over deze kustreis gezonden. Aan die reisbeschrijving ontlenen we het volgende.

Bij het naderen van de Australische Baai, bekend of berucht om het aldaar gewoonlijk heersende ruwe weer, bereidden de opvarenden van het mailschip zich al voor op een slechte zee. Maar evenals de Golf van Biscaje toonde deze Australian Bight een allervriendelijkst gezicht. Het schip danste wel een luchtig dansje, maar het spannen van stormlatten was er niet bij.

Freemantle

Freemantle, de eerste Australische haven, ligt aan de mond van de Swan, die met een brede mond in zee uitloopt, na vlak tevoren nog de zijrivier de Canning te hebben opgenomen.

Tevoren had de scheepsdokter een inspectie gehouden, waarbij de passagiers met ontbloot voorhoofd en ontblote onderarmen voor de esculaap moesten verschijnen. Hetzelfde ceremonieel had plaats voor de havenarts, zonder dat iemand de bedoeling van deze nietszeggende inspectie begreep. Enkelen der passagiers mom-pelden ondeugend iets van ‘onderzoek op schurft’, maar een knappe vent, die op deze manier een dergelijke huidaandoening zou hebben kunnen constat er en.

Aan de wal werd per bus een rit door Freemantle gemaakt.

De haven deed, zoals vele havens, wat rommelig aan, maar de winkelstraten maakten een vriendelijke indruk. Men ziet daar geen hoge verdiepingshuizen maar lage gebouwen, elk met een eigen stijl en de meeste licht geverfd.

In de eigenlijke woonwijken uitsluitend bungalows van witte, gele en grijze baksteen, een laag overstekend dak, zoals in de tropen gebruikelijk is, of wel brede galerijen rondom de woning om zo de hitte buitenshuis te houden.

Ook hier weer was de bungalow in eigen stijl gebouwd, meestal met rode dakpannen gedekt, ook wel met plaatijzer, terwijl het houtwerk rood en groen was geverfd. Om de huizen een flink stuk erf, keurig geschoren grasvelden, die echter in deze droge tijd meestal verdord waren of dagelijks werden bespoten. In de tuinen prachtig hoog geboomte, struiken en bloemen. Om enkele planten te noemen: dadelpalmen, hibiscus met grote rode bloemen, jacaranda's en de fantastisch mooie Christmas-ree, bedekt met geel-oranjekleurige bloesempluimen, die wat aan mimosa deden denken, een wonder om te zien.

Elk huis beschikt over een garage. In die wijken ziet men nauwelijks een voetganger. Telkens wordt men getroffen door prachtige uitzichten op de rivier. Het gezelschap kwam langs de universiteit, die in 1929 werd geopend en die bestaat uit hele complexen van gele gebouwen, liggende in ruime parken. De tocht ging ook door de oude ‘bush’, waar ook weer allerlei bomen en heesters werden bewonderd. In het voorjaar is het daar een weelde van wilde bloemen.

In het nabijgelegen Perth werd wat gebruikt en daarna gewinkeld. Het was er enorm druk, zowel op de trottoirs als in de winkels. Het publiek doet echt Engels aan. Goedgeklede dames, allen natuurlijk in zomerkleding bij een dagtemperatuur van 72 graden (F.). ledereen deed boodschappen voor het aanstaande Kerstfeest. Niet minder dan tien grote warenhuizen werden geteld. Een kleine bij zonderheid voor rokers: niet gesausde tabak was daar niet verkrijgbaar.

Na een kort bezoek aan de dierentuin, werd de boot weer opgezocht die in de namiddag zee koos en vlak onder de kust zijn weg zocht naar Adelaide. De kust is daar eenzaam, rotsig, hier en daar duinen met een strandje.

Adelaide

In Adelaide meerde het schip aan de zg. Outer Harbour, nauwelijks meer dan een steiger en wat loodsen. Met de bus naar het een half uur landinwaarts liggende Port Adelaide en Adelaide.

Overal dezelfde bungalows als in Perth, maar minder goed in de verf en kleiner.

Adelaide is een ruirn aangelegde stad met rechthoekig op elkaar staande brede straten, grote pleinen en parken. Verder landinwaarts rijst een bergketen op, die aan de Ardennen doet denken.

In Australië ziet men vele andere bomen en planten dan in eigen land. Maar de eik, berk en een donkere prunus deden weer echt Europees aan. Trilgras en een hoog scort hei met paarse bloemetjes, zo groot als onze blauwe klokjes, dan ogentroost met bloemen ter grootte van de nemesia, en aardige lichtblauwe orchideetjes, waarop je niet uitgekeken raakt.

In de stad viel vooral op een enorme brede hoofdlaan, beplant met prachtige platanen, voorts grcte representatieve gebouwen, musea, kerken, een ziekenhuis, de universiteit en een gebouw vcor de Vrijmetselaars. Overal fraaie palmen, auracaria's, eucalypten, gombomen enz. In de Botanische tuin een rotstuin met vele planten, verder honderd soorten waterle-lies. Langs een kilometerlange en vrij brede strandweg ging het terug naar de haven.

Melbourne

En verder ging het naar Melbourne, Het schip weer omstuwd door albatrossen. Met een ouderwets, heel aftands treintje werd van de haven naar het 1.500.000 zielen tellende Melbourne gereisd.

Ook daar was het enorm druk op straat en in de winkels, alles natuurlijk vanwege de voorbereidingen voor het Kerstfeest.

De Duke of Edinburgh, die voor de Olympische spelen in Melbourne was, reed vlak langs het gezelschap. In de haven lag zijn jacht, de Brittannia, in verband waarmede de haven en de schepen feestelijk bevlagd waren.

Over de brug van de Jarra komt men in de woonwijken. Gereden werd langs mijlenlange lanen, het Oorlogsmonument, hoog gelegen en omgeven door een park, vanwaar men een prachtig uitzicht heeft over deze wereldstad. Even werd het strandplaatsje St. Kilde bezocht en teen werd het weer tijd om de haven en het schip op te zoeken, voor de laatste reis naar Sydney.

Die avond gaf de ruime baai van Melbourne met zijn duizenden lichtjes en dromend onder een prachtige voile maan, een kostelijk beeld.

Sydney

In Sydney voer het schip de mooiste haven ter wereld binnen. De omgeving doet sterk denken aan de Zweedse kust, ook zo rijk aan rotsachtige inhammen, en talloze schiereilandjes en eilandjes.

Rondom de baai (haven) hoge oevers met veel geboomte en bebouwing er op.

Het binnenvarende schip voer onder de bsroemde havenbrug van Sydney door, de alom bekende brug, zonder pijlers, waareen spoor- en autoweg overheen loopt.

Het schip meerde aan de kade van de Orient Line. Onmiddellijk ging het per taxi naar het kantoor van de luehtvaartmij, om te zien hoe het stond met de verbindingen naar Auckland. Maar daar trof het gezelschap een grote teleurstelling. Alle voor Nieuw-Zeeland bestemde passagiers uit Europa stonden op een wachtlijst en de vliegtuigen waren vol-geboekt tot 23 januari 1957.

Het is gelukkig weer meegevallen. Er kwam en onverwachts 2 plaatsen vrij voor Auckland, dat in 7 uur vliegen te bereiken is.

Het was bijzonder warm in Sydney, maar in hotel Australia was het wel uit te houden.

In de dierentuin werden speciaal de koalabeertjes bewonderd en daarna was het wachten op het vertrekuur van het vliegtuig naar Nieuw-Zeeland.

Naar Nieuw-Zeeland

Ons verhaal gaat door. Sydney liet een indruk achter van smeltende hitte; wonderlijke ervaring om bij die hitte met de dikke winterjassen op schoot in een bus naar het vliegveld te rijden.

Van het vliegtuig uit was nog een deel van de geweldige haven te zien, dan de kust en even verder de knalblauwe zee.

Even later vlogen we boven het wolkendek, waar de zon op straalde als op een grenzenloos sneeuwveld.

Tegen de avond een prachtige zonsondergang met een donkerrode gloed tegen de staalblauwe zee. Toen verscheen de maan op het appèl en even later piekte het vuurtorenlicht van Auckland, het

[p. 7]

eerste teken van de overkant, door de avondschemer. Honderden, ja duirenden lichtjes van Auckland kwamen ineens te voorschijn en voordat we het wisten stonden we op het vliegveld. Maar uitstappen was er nog niet bij. Er kwam een man van de douane met een verstikkende lucht om zich heen, om, zo spotte een medereiziger, de van Australië meegebrachte luizen te verdelgen. Dáár was het een onderzoek op schurft en hier werd het dan, vol gens onze grappenmaker, een ‘oorlog aan de luizen’.

De begroeting op het vliegveld was een blij en heerlijk moment.

In Auckland moest worden overnacht en de volgende morgen in de prille ochtend ging het zuidwaarts naar Pirinoa, een lange, lange, maar buitengewone autorit.

Verrassend is de ervaring van elke vliegtuigreiziger, die in Nieuw-Zeeland aankomt, en daar, na de dorheid in Australië, wordt begroet door het frisse zomerse groen van Nieuw-Zeeland.

Na de bewoonde buurt achter ons te hebben gelaten, gingen we de heuvels in, waar schapen en Jersey-koeien grazen.

Kokende bronnen

Bij Kotorua werd stilgehouden. Dit is een oud Maori (spreek uit Mauri)-oord, centrum van warme geysers. In tuinen en parken zie je daar zo maar stoom uit de straten en wegen opstijgen. Alles ruikt naar zwavel en soms naar zwavelwaterstof. In het meer van Rotorua zwemmen zwarte zwanen. In het restaurant aldaar bediende een Hollandse vrouw, twee jaar geleden uit Zuid-Limburg geïmmigreerd.

De eerste kennismaking met de Maori's vend plaats in Whoka, een Maorinederzetting. Zij koken daar hun eten in de kokende bronnen, die overal aanwrezig zijn. Men gebruikt het kokend hete water zelfs om het door de woonhuizen heen te leiden en op die manier een gemakkelijke centrale verwarming aan de huizen te geven.

In Wairakei wil men de hete stoom, die uit de grond komt, gebruiken voor een elektrische centrale.

Een der mooiste punten op de tocht was het meer van Taupo met helder water en sneeuwbergen op de achtergrond.

De rit ging daarna langs de z.g. ‘Desert road’. Inderdaad, een grote eenzaamheid bevangt je daar. Geen dier en geen menselijk wezen, alleen de sneeuwbergen lijken dichtbij.

In de buurt van Taihape slingert de weg door de bergen heen, met scherpe bochten langs vele ravijnen. Ondertussen was het al weer avond geworden. De maan verlichtte de weg. In Ohingaiti moest worden overnacht.

Het kleine berghotelletje was van geolied hout, waarvan je ook veel huizen in Zweden ziet.

De volgende ochtend weer door met de bedoeling vóór 12 uur in Wellington te zijn. Wellington heeft niet de mooie huizen, winkels en hoogbouw en ook niet de drukte, welke in de Australische grote steden zo opvalt.

En elegante japonnetjes en mooie hoeden waren hier ook niet te zien. Alles heel gewoon. Van Wellington uit ging het naar huis in Pirinoa, in een heerlijke woning met een tuin, waarin citroenen en grapefruit groeien.